سفر به ستاره ها با بمب اتم (قسمت دوم)

کلیک - در قسمت اول خواندیم که همه چیز از پروژه Orion شروع شد، ادامه مطلب را بخوانید.

آزمودن نظریه

علاوه بر کارهای تئوری، گروه Orion با آزمون هایی سر و کار داشتند که اصل و تکنولوژی های لازم برای این پروژه را فراهم می کرد. در سال ۱۹۵۹ گروه Orion از نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا اجازه گرفتند تا آزمون های اولیه را با استفاده از مواد منفجره مرسوم انجام دهند. آن ها از مواد منفجره پلاستیکی استفاده کردند.

مشکل مقیاس

آنچه که گروه Orion از این آزمون ها و محاسبات کشف کرد آن بود که مشکل اصلی ساخت سفینه فضایی درست برعکس موشک شیمیایی است. نگرانی مهمی که در اینجا وجود دارد کم کردن وزن تا حد ممکن است. ساختن بمب های خیلی کوچک کار دشوار ی است. هر چه سفینه فضایی بزرگتر باشد مناسب تر است. در عمل، وزن سفینه Orion باید هزاران تن و یا حتی ده هزاران تن باشد تا کار کند.

در سال ۱۹۵۹ یک مدل اصلی برای Orion ایجاد شد. سفینه باید به بلندای ۲۰ ساختمان ، قطر ۴۰ متر، وزن ۴۰۰۰ تن باشد و بتواند ۱۶۰۰ تن را قبل از بازگشت به زمین در مدار قرار دهد.

جرم مطلق سفینه به عنوان حفاظی برای محافظت خدمه از تشعشع ناشی از انفجار بمب های اتمی عمل می کند.

درواقع مشکلی برای پرواز محموله های کوچک وجود نداشت بلکه مشکل برای انتقال ماشین انرژی خورشیدی، قرارگیری مواد هسته ای یا حمل رصدخانه های مداری وجود داشت.

قدرت گرفته از بمب

پس زدن بمب های اتمی به خارج از سفینه و سوار شدن بر موج های انفجار ممکن است خطر جزئی داشته باشد اما صدای زیادی تولید می کرد. نظریه های اولیه طرح orion ، یک سیستم بمب محرکه را پیش بینی کرده بود که از یک ناقوس بزرگ و توپ فولادی حاوی ماده انفجاری تشکیل شده بود، واین طرح خیلی زود به علت اینکه مشکلات بسیاری را ایجاد می کرد، رد شد. این سیستم هزار برابر یک ماشین شیمیایی انرژی و صد برابر آن سرعت خروجی تولید می کرد ضمن آنکه درجه حرارت بین ده میلیون درجه در گلوله انفجاری تا ۱۲۰ هزار درجه در جایی بود که موج ناشی از انفجار به سفینه برخورد می کرد.

گروه orion به این پروژه با رویکرد استفاده صلح آمیز از سلاح هسته ای توجه داشت، بمب هایی که در سفینه فضایی استفاده می شد خارج از سیستم سخت افزاری نظامی نبوده است.

اندازه و شکل بمب ها براساس نوع نیاز به حمل سریع آن ها از محل نگهداری تا محل استفاده بوده است، لذا آن ها می توانستند بمب های ساخته شده را برای یک لحظه فوری و ناگهانی جابه جا کنند. هر بمب به نوع خود خاص بود. نه فقط به خاطر طراحی کوچک و استفاده به عنوان مواد شکافتنی کوچک تا حد امکان، بلکه به خاطر نحوه قرادادن آن است که مشابه کلاهک موشک ضد تانک بود. در این کلاهک ها، مواد انفجاری در یک فضای مخروطی توخالی با اندود مسی قرار گرفته اند. وقتی که انفجار رخ می داد، فضای مخروطی نیروی ناشی از را متمرکز نموده و تمامی آن را بر یک مسیر مستقیم متمرکز می نمود. مس بلافاصله ذوب می شد و به یک حباب فراصوت شده تبدیل می شد و توسط موج انفجاری در راستای صفحات فولادی تانک تحت فشار قرار می گرفت و برش داده می شد، برش رخ داده شبیه برش یک کره توسط یک چاقو داغ بود.

بمب های orion به همین شکل عمل می کنند با این تفاوت که انفجار از نوع هسته ای و بجای هم محوری با شکل کروی هم محور با شکل یک سیگاربود وتنگستن نیز جایگزین مس یا هر چیز دیگری شده بود.

مقصد زحل

اگر Orion به حقیقت بپیوندد، چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ گروه محققان orion تفکرات واضح و صریحی درباره این موضوع داشتند. آنها انتظار داشتند که سال ۱۹۶۴ پروازهای آزمایشی انجام بگیرد و در سال ۱۹۶۵ طی یک ماموریت به مریخ پرواز کنند و در سال ۱۹۷۰به زحل دسترسی یابند.

البته هیچ ماموریتی رسما اجرا نشد، اما گروه Orion مطمئن بودند که ماموریت ها انجام خواهند گرفت.

با وجود اینکه محاسبات برای فرود بر روی ماه انجام گرفته بود، به نظر می رسید گروه محققان آپولو را به ارزشمندی سفر Orion به حساب نمی آورند، بنابراین آن ها سفر به مریخ در سال ۱۹۶۵ را انتخاب کردند که شامل دو یا سه پرواز Orion بود. سفر به سیاره قرمز ۲۵۸ روز به طول می انجامید. در صوررتی که Orion بمب های بیشتری را با خود حمل می کرد، این سفر می توانست سریعتر انجام گیرد.

ماموریت مریخ در سال ۱۹۶۵ تنها یک نشان بود. محققان در سال ۱۹۷۰چالش های واقعی در سفر به زحل را بررسی کردند. این سفر یک ماموریت چندساله بود که توقف کوتاهی بر ماه برای برافراشتن پرچم صورت می گرفت و سپس سفینه برای اکتشاف آب به منظور نیروی محرکه بمب ۴ سال در مریخ می ماند و بعد از آن به زحل می رفت.

سفر در اینجا تمام نمی شد، با توانایی پرتاب هزاران تن محموله در مسیر بین سیاره ای، دید محققان بر روی منظومه شمسی گسترش می سافت و مسیرهایی برای پروازهای بین ستاره ای ایجاد می شد.

گزینه نظامی

این پروژه و اکتشاف صلح آمیز بسیار خوب بود اما Orion هنوز پروژه نوپایی بود و کل هزینه ای که در طول هفت سال به این پروژه اختصاص داده شد به اندازه هزینه ای است که ناسا برای یک سال پروژه آپولو مصرف کرد.

Orion یک پروژه نظامی بود و برای اینکه بتواند برای خودش سرمایه ایجاد کند، کاربردهای نظامی آن نیز باید در نظر گرفته می شد.

Orion می تواند بمب را بشکافد و نیروی زیادی ایجاد کند، Orion می تواند یک بمب را در مدار قرار دهد و این بمب به قدری بزرگ است که می تواند یک سوم ایالات متحده آمریکا را از بین ببرد. در مدار قطبی، Orion یک سلاح محسوب می شد که از لحاظ نظری می توانست هر نقطه دلخواه را مورد هدف قرار دهد.

از آنجا که Orion می توانست برای کاربردهای نظامی استفاده شود دولت آمریکا میلی برای انجام این پروژه نداشت، اما برخی از محققان Orion را یک سرمایه نظامی به حساب نمی آوردند و هر نوع افزایش بودجه در قبال آن را رد می کردند.

ناسا همواره در جستجوی برنامه های جدید بوده است، اما نسبت به پروژه ای مبتنی بر بمب های اتمی بی رغبت بود.

عواقب

سوالی که در مورد Orion وجود دارد خطرات و عواقب استفاده از نیروی هسته ای است. ایده اصلی استفاده از بمب برای بالا فرستادن Orion است که این ایده طرد شده است، زیرا ابرهای عظیمی از رادیواکتیو ایجاد می کند که می تواند وارد جو شود. انفجار در نیمه هوا عواقب کمتری دارد. از آنجا که تشعشع، بافت های زنده و بخصوص مواد ژنی را تحت تاثیر قرار می دهد، بنابراین اثرات اکسپوژر تشعشع، تجمعی است و هیچ حد ایمنی از اکسپوژر وجود ندارد.

طبق گفته محققان اگر یک Orion 6000 تنی از سلاح های هسته ای متداول استفاده کند می تواند در هر جایی از جهان بین ۰٫۱ تا ۱ مرگ ناشی از سرطان ایجاد کند. ماموریت پرتاب به مریخ می تواند سبب مرگ ۱۰ نفر شود.

مشکل دیگری که وجود دارد این است که اگر بمب ها حاوی هر نوع فلزی مانند تنگستن باشند نه تنها گازهای رادیو اکتیو ایجاد می کنند بلکه می توانند در فضا یونیزه شوند و از طریق خطوط میدان مغناطیسی زمین به داخل جو کشیده شوند.

پروژه Orion به علت عناصر سلاح های هسته ای و پنهان کاری هایی که به دنبال آن رخ می دهد، رد شده است. وزارت دفاع هم که علاقه ای به بخش اکتشافی این پروژه نداشت، متقاعد به کاربردهای نظامی آن نشد.

در سال ۱۹۶۳ قراردادی بین بریتانیا و ایالات متحده آمریکا امضا شد مبنی بر آنکه آزمون های اتمی در بالای زمین، در هوا یا در فضای بیرونی منع شود.

پایان Orion

اکنون دیگر امیدی به پروژه Orion وجود ندارد. بدون آزمون های اتمی هیچ روشی برای ایجاد سفینه های فضایی بیشتر وجود ندارد. دولت پشتیبانی خود را از برنامه فضایی Orion قطع کرد.

در سال ۱۹۶۴ نیروی هوایی خواهان بازگشت پروژه Orion از ناسا شد اما ناسا موافقت نکرد. در سال ۱۹۶۵ نیز موسسه اتمی از کمیته انرژی اتمی آمریکا برای بازگشت آزمون های اتمی زیرزمینی کسب اجازه کرد اما ناسا باز هم موافقت نکرد.

Orion دیگر هیچ پشتیبان، هیچ ماموریت و هیچ سرمایه ای نداشت. در ژوئن ۱۹۶۵ نیروی هوایی نیز از پروژه Orion دست کشید و هفت سال کار در این زمینه کنار گذاشته شد.

به ندرت کسی درباره وجود این پروژه چیزی می داند، و این اولین باری بود که یک تکنولوژی عظیم انسانی به دلایل سیاسی سرکوب می شد.

دایسون در همین راستا مقاله ای منتشر کرد و از برنامه خود برای نسل بعدی Orion گفت، او قصد داشت به ستاره آلفا قنطورس برسد. برای این منظور Orion بمب های شکافتی را آزاد می نمود، بدین صورت که با استفاده از پرتوهای الکترون، قرص های دوتریوم و تریتیوم را به شدت گرم می کرد تا جایی که می توانست یک واکنش همجوشی ایجاد کند.

اما این ایده دایسون نیز به دلایل سیاسی امکانپذیر نبود.

اکنون ۶۰ سال از شروع پروژه Orion می گذرد. امروزه پروژه Orion رویایی نامانوس است. این رویا می توانست به حقیقت بپیوندد اما به دلایل سیاسی و نه دلایل مهندسی کنار گذاشته شد.