راهکار جدید برای شناسایی لخته خون با اسکن بدن

درمان این مشکل نیازمند پیدا کردن محل دقیق آن است، اما تکنیک‌هایی که در حال حاضر استفاده می‌شود فقط می‌توانند در یک زمان، لخته خون یک قسمت از بدن را پیدا کنند.

به گزارش کلیک،محققان روش جدیدی را ارائه داده‌اند که روی موش‌ها آزمایش کرده‌اند و ممکن است به پزشکان این اجازه را بدهد تا به‌ سرعت تمام بدن انسان را برای شناسایی لخته خون اسکن کنند.
با استفاده از اسکن PET می‌توان تمام بدن یک موش را با لخته‌های خون نشان داد. این اسکن نحوه کار کردن اعضا با یکدیگر را به تصویر می‌کشد.
لخته‌های خون شرایط سلامت افراد را به خطر می‌اندازد که در کنار آن احتمال بروز سکته قلبی و مغزی و دیگر موارد اضطراری پزشکی را به همراه دارد. برای درمان لخته خون، دکترها باید محل دقیق آن را تشخیص بدهند؛ اما تکنولوژی روز به دکترها اجازه می‌دهد که فقط یک بخش از بدن را نگاه بیندازند، سرعت درمان را کم کنند و درصد ریسک‌پذیری آن را افزایش بدهند.
گروه مربوطه دیدگاهش را در دویست و پنجاهمین نشست بین‌المللی نشست انجمن شیمی آمریکا تشریح خواهد کرد.
بر اساس گفته دکتر پیتر کاراوان اگر شخصی در معرض خطر سکته است، به خاطر لختگی خون است و خطر ابتلای دوباره به آن بسیار زیاد است. اگر لخته خونی اولیه سریعاً پیدا یا درمان نشود، می‌تواند از هم جدا شود و احتمال سکته دوم را بیشتر کند. بسته به محل لختگی خون، نوع درمان هم متفاوت است؛ برخی از آن‌ها به‌خوبی با دارو جواب می‌دهد و برخی دیگر تنها با عمل جراحی.
یک پزشک برای پیدا کردن محل لخته خون از سه روش استفاده می‌کند: بررسی پاها و شاهرگ‌ها با استفاده از فراصوت، ام‌آرآی برای اسکن قلب و استفاده از توموگرافی (پرتوگرافی مقطعی) برای بازبینی شش‌ها. به گفته دکتر کاراوان، این عمل مانند تیری در تاریکی است. در نهایت بیماران چندین بار با روش‌های مختلف اسکن می‌شوند تا محل لخته را پیدا شود. به همین دلیل است که ما دنبال یک راه برای اسکن کل بدن آن‌هم فقط در یک‌بار هستیم.
در کار قبلی، گروه کاواران در مرکز مارتینوس برای تصویربرداری پزشکی در بیمارستان عمومی ماساچوست یک «پپتید» را شناسایی کردند که به طور خاصی به فیبرین متصل شده است. یک فیبر پروتئین غیر محلول هم در لخته خون پیدا شد. در مطالعات اخیر، آن‌ها توانستند دستگاه مربوطه لخته خون (پِروب) را با پیوند دادن یک رادیونوکلئید با پپروئید توسعه بدهند. با روش تصویربرداری که به آن PET (انتشار پوزیترون با توموگرافی) می‌گویند، رادیونوکلئیدها در هر جای بدن قابل‌شناسایی هستند. محققان از رادیونوکلئیدها و پپتیدهای مختلف استفاده کردند تا همانند گروه‌های شیمی مختلف که رادیونوکلئیدها و پپتیدهای را پیوند می‌زنند،‌ بتوانند سیگنال‌هایی که واضح‌ترین PET را از لخته خون تهیه کنند. آن‌ها بالاخره ۱۵ تا از پروب‌های مختلف لخته خون را ساخته و آزمایش کردند.
ابتدا محققان پیوند بین پروب‌ها و فیبرین‌ها را با استفاده از لوله آزمایشی تجزیه‌وتحلیل کردند، سپس روی چگونگی تشخیص لخته‌های خون در موش که توسط پروب انجام شد مطالعه کردند. به گفته دکتر کاراوان همه پروب‌ها پیوستگی مشابهی به فیبرین‌ها در محیط آزمایشگاهی داشتند؛ اما در موش‌ها عملکرد کاملاً متفاوتی داشتند. او همچنین این تفاوت‌ها را به متابولیسم نسبت داد. بعضی از پروب‌ها در بدن به سرعت شکسته می‌شدند و طولی نمی‌کشید که به لخته خون متصل می‌شدند، اما بقیه آن‌ها نسبت به متابولیسم مقاوم بودند. به گفته او بهترین پروب پروبی است که از همه پایدارتر است. گروه در حال قدم گذاشتن به مرحله بعدی است که تحقیق روی بهترین عملکرد پروب را نشان می‌دهد و آن را FBP8 خطاب می‌کنند، به معنی «فیبرین متصل به هشتمین پروب». از مس-۶۴ به‌عنوان نوکلوئید هم استفاده کرده‌اند هست.
دکتر کاراوان گفت: سؤال اصلی اینجاست که پروب‌ها در بدن بیمار چگونه کار می‌کنند؟ همچنین تشریح کرد که این گروه در آینده نه چندان دور آزمایش‌های پروب روی انسان را اجرا خواهد کرد. ولی ۵ سال تحقیق روی پروب‌ها طول خواهد کشید تا بتوان آن ها را در مراکز بالینی به‌صورت عمومی انجام داد.