نگاهی به برنامه شاد؛ بستری که بالاخره فراهم شد!

پس از اتمام تعطیلات نوروزی و ادامه روند شیوع ویروس کرونا؛ لاجرم افراد محکوم به خانه ماندن هستند. در این میان دانش‌آموزان مدارس با ادامه یافتن این روند برای ادامه تحصیل با مشکلاتی رو‌به‌رو شده‌اند.
از این روی، وزارت آموزش و پرورش بستری اینترنتی فراهم کرد وبا ایجاد یک شبکه آموزشی دانش‎‌آموز به نام «شاد» برای ارتباط دانش آموزان و معلمان راه اندازی کرد.

پیام‌رسانی که سالیان سال است قرار است از سیستم آموزشی کشور سر بر بیاورد؛ حالا با شیوع ویروس کرونا و خانه‌نشین شدن دانش آموزان به عنوان گزینه روی میز مورد بررسی قرار گرفته و تایید شده است.

«شاد» برنامه‌ای است که برای دسترسی دانش آموزان روی محیطی امن فراهم شد و ارتباط بین معلم و دانش‌آموز را برقرار می‌کند. معلم می‌تواند محتوای درسی را از طریق این شبکه با دانش آموزان به اشتراک بگذارد و طرح سؤال و آزمون کند.
شاید بتوان به جرات گفت بحث آموزش آنلاین شاید نتواند جای آموزش فیزیکی و حضوری را به مثابه کاهش ارتباط کلامی و مشارکت‌های بین فردی و دیگر موارد به درستی پر کند، ولی امری ضروری به نظر می‌رسد.

عدم وجود آن تا به امروز در سیستم آموزشی کشور یک علامت سوال بزرگ بدون جواب است؛ علامت سوالی که با تمام پاسخ نداشتن هایش حداقلبا شیوع کرونا شکوفا شد. دستاوردی که به شکلی عادلانه و به صورت فراگیرو یکپارچه زمینه تحصیل را در کل ایران به وجود آورده تا در مواقع بحران ادامه پیدا کند.

راه انداری شاد توسط آموزش و پرورش در روزهای اخیر در کنار تمام مزیت‌هایی که دارد با انتقادات ریز و درشت متفاوتی در رابطه با عدم دسترسی داشتن برخی خانواده‌ها به موبایل و یا تبلیت همراه شده است. انتقاداتی که شاید باید نوک پیکان آن نه به سمت آموزش و پرورش؛ که سمت وزارت صمت و یا وزارت ارتباطات باید باشد.

آموزش و پرورش به عنوان متولی شاد توانسته است در دوران بحران و قرنطینه کرونایی با ایده‌ای همراه دانش آوزان باشد تا تحصیل خود را به صورت مجازی ادامه دهند. در مدت زمان ده روز جامعه فرهنگیان و دانش آموزان توانستند رکودهای جالبی در این راستا ثبت کنند. بالای17 میلیون نصب فعال؛ بالغ بر12 میلیون نصب یکتا، بالای 139 هزار مدذشه ثبت شده، بیش از 8 میلیون کاربر فعال روزانه، بالغ بر 630 هزار معلم فعال، تبادل بیش از ۴۸۰ میلیون محتوای درسی از جمله این رکوردها بود.

اما این موضوع که چقدر در این موضوع خانواده‌ها؛ امکانات استفاده از این برنامه را دارند شاید در شرایط بحران فعلی، چندان ارتباطی با آموزش و پرورش ندارد.
شاید باید به این موضوع کمی صادقانه تر پرداخت و درخواست تهیه و تدارک سیستم‌هایی از این دست را نه از متولی این برنامه که سازمان‌های مرتبط داشته باشیم.

شاید باید کمی عینک بدبینی را از چشمان خود برداریم و توجه به چنین نکته ای و گسترشش در روند آموزشی کشور را به فال نیک گرفته و از انتقاداتی که بار منفی دارند فاصله بگیریم.