اندام بیونیکی و پتانسیل حملات سایبری به مغز انسان

دانشمندان حوزه عصب شناسی و صنعت مهندسی پزشکی این روزها همکاری های گسترده ای با هم دارند و روز به روز محصولات جالب بیشتری را به جهان معرفی می کنند. گسترش به کارگیری اندام بیونیکی در افراد معلول واقعاً امید بخش است.

در واقع مغز ما نوعی کامپیوتر است، حرکت نورون های عصبی و تجزیه و تحلیلی که قسمت های مختلف مغز بر روی اعصاب دارند باعث شده تا انسان به پیچیده‌ترین موجود زنده این کره خاکی تبدیل شود. امروز سطح فناوری پزشکی به مرحله ای رسیده است که دانشمندان با انجام یک جراحی نسبتاً سبک تراشه ای الکترونیکی را در مغز انسان جایگذاری می کنند و با استفاده از یک کامپیوتر مخصوص پالس های عصبی انسان به طور واضح برای کامپیوتر ترجمه می شود، این فناوری پیچیده باعث شده تا صنعت مهندسی پزشکی قادر به تولید تجهیزاتی شود که حتی به فرد شانس صحبت کردن دوباره را نیز بدهد و یا حتی گاهی شنیده شده که افرادی همچون آقای الون ماسک وعده‌هایی در مورد به روز رسانی نرم افزاری مغز انسان در آینده نزدیک می دهند تا سطح هوش او ارتقا پیدا کند.

حالا که کمی با سطح امروزی فناوری های پزشکی آشنا شدید می خواهیم به بررسی پتانسیل های امنیتی این فناوری بپردازیم. همه می دانیم که هر اطلاعاتی که به نوعی با یک کامپیوتر در ارتباط باشد امنیت زیادی ندارد؛ از طرف دیگر با ارتباط کامپیوترها از طریق شبکه این مشکل حاد تر هم می شود، هر روز اخباری درباره حملات گسترده سایبری شنیده می شود و با پیدایش اتصال مغز - کامپیوتر در دنیای پزشکی و تولید اندام بیونیکی و ربات هایی نیمه خودکار که از مجموعه ای از مغز یک فرد معلول و یک کامپیوتر مخصوص تبعیت می کنند، مغز انسان نیز به هدفی در دسترس برای حملات هکری بدل خواهد شد.

امروز سؤالی از سوی دانشمندان سازمان Wyss سوییس مطرح شده که بر تن همه لرزه می اندازد: " اگر یک اسکلت بیونیکی نیمه مختار نوزادی را از ارتفاع یک متری رها کند چه کسی پاسخگوی نتیجه وحشتناک آن خواهد بود؛ علم پزشکی و یا فرد معلولی که از آن استفاده می کند؟

اندام بیونیکی، خودرو های خودران و هوش مصنوعی همگی از حوزه‌هایی هستند که با پیشرفت خود می توانند به نوعی نسل انسان را به خطر بیندازند. به همین دلیل امروزه نگرانی زیادی نسبت به تبعات مختلف به کار گیری از این نوع فناوری‌ها در آینده وجود دارد و همه در تلاش برای ارائه راهکارهایی هستند که امنیت به کار گیری ناگزیر آنها در آینده را تضمین کنند.

برخی معتقدند که نیاز است تا اندام بیونیکی و اسکلت های رباتیک نیمه خودکار تولید شده به یک ویژگی توقف اضطراری مجهز شوند تا کاربر به محض آگاهی از این که این تجهیزات به میل او و طبق امواج مغزی او کار نمی کنند قادر به غیر فعال کردن آنها باشد.

نگرانی بزرگ دیگری در این بحث وجود دارد و آن بحث Brainjacking و یا به دست آوردن کنترل بر روی مغز افراد است. همان‌طور که پیش‌تر گفتیم اندام های بیونیکی و اسکلت های رباتیک نیمه خودکار برای فعالیت خود با کمک یک تراشه کامپیوتری به مغز فرد متصل هستند. این تراشه الکترونیکی مانند هر کامپیوتر دیگری قابل هک شدن است؛ اما حمله هکری به مغز فرد تبعات خطرناک‌تری را در مقایسه با نفوذ به کامپیوتر شخصی افراد در پی خواهد داشت.

از جمله ویژگی‌هایی که هکر پس از نفوذ به اطلاعات مغز انسان می تواند در دسترس داشته باشد می توان به کنترل نحوه تفکر او، ایجاد تغییر در احساسات او، برنامه ریزی کردن فرد برای قتل و یا خود کشی و از همه مهم تر دسترسی به خاطرات و اطلاعات شخصی وی است.