تبدیل دی اکسید کربن به سنگ در ایسلند

به گزارش کلیک، میزان کمی از تولید این گاز‌ها مربوط به ایسلند است. اما در این کشور تلاش شده است با ذخیره سازی و تبدیل گاز دی اکسید کربن، اقلیم این کشوز تغییر داده شود. مطالعه جدیدی انجام شده است که در آن روشی مبتکرانه برای بهره گیری از گازهای گلخانه‌ای با تبدیل آن‌ها به سنگ، شرح داده شده است. در سراسر دنیا تکنیک‌های جذب کربن و ذخیره سازی آن (CCS) به عنوان یکی از بهترین راه‌ها برای کاهش میزان گازهای دی اکسید کربن و ادامه استفاده از سوخت‌های فسیلی محسوب می‌شود. در حال حاضر بسیاری از تکنیک‌های CCS هزینه بالایی دارند و به صورت بالقوه خطرناک هستند، زیرا در این روش‌ گاز‌های دی اکسید کربن فشرده می‌شوند و حرارت داده می‌شوند و این موضوع باعث می‌شود که احتمال انتشار آن‌ها در جو زمین بیشتر شود.

در پروژه‌ای تحت عنوان CarbFix، ذخیره سازی گاز دی اکسید کربن به گونه‌ای متفاوت از روش استاندارد انجام می‌شود و گازها به اعماق زمین به صخره‌های آتشفشانی ایسلند پیمپاژ می‌شوند و گازها در آنجا با کلسیم، منیزیم و یون موجود در سنگ‌های بازالت، برای ایجاد مواد معدنی کربنات واکنش نشان می‌دهند. این روش در بزرگ‌ترین نیروگاه برق زمین گرمایی یعنی Hellisheidi، مورد آزمایش قرار گرفت و نتایج قابل ملاحظه‌ای مشاهده شد. با وجود اینکه محققان پیش‌بینی کرده‌اند که فرایند تبدیل گاز دی اکسید کربن به سنگ می‌تواند صدها سال یا هزاران سال طول بکشد، اما آن‌ها دریافتند که ۹۵ درصد گازهای دی اکسید کربن طی تنها ۲ سال تبدیل به سنگ شده است و این موضوع آن‌ها را شگفت زده کرده است.

نیروگاه زمین گرمایی Hellisheidi

در نیروگاه زمین گرمایی مذکور، آبی که توسط حرارت آتشفشان گرم شده است، برای به حرکت آوردن توربین‌ها و تولید برق مورد استفاده قرار می‌گیرد. این فعالیت منجر به ایجاد سالانه ۴۰،۰۰۰ تن گاز دی اکسید کربن می‌شود. دست اندرکاران پروژه CarbFix می‌توانند سالانه ۵۰۰۰ تن گاز را ذخیره کنند و قصد دارند این میزان را تا سال ۲۰۱۷ دو برابر کنند.

در حالی که هزینه ذخیره سازی گاز دی اکسید کربن در روش CCS برای هر تن ۶۵ تا ۱۰۰ دلار است، مدیر پروژه CarbFix در گفتگو با مجله MIT Technology Review اذعان کرد که هزینه ذخیره سازی در روش آن‌ها برای هر تن تنها ۳۰ دلار است. وی افزود که این روش در مناطق دیگر هم که دارای صخره‌های بازالتی هستند، نیز قابل اجرا است. سنگ‌های یازالت در بستر اقیانوس و در زیر ده درصد از مناطق قاره‌ای یافت می‌شوند. انتقادهایی در مورد این پروژه مطرح شده است. برخی از افراد معتقدند که برای ذخیره سازی هر تن از گاز دی اکسید کربن به روش پروژه CarbFix بیست و پنج تن آب مورد نیاز است که این موضوع خود مشکل بزرگی است. برخی دیگر از متخصصان امر نیز به این موضوع اشاره کرده‌اند که صخره‌های بازالتی کشور ایسلند نسبت به صخره‌های بازالتی کشورهای دیگر، برای اجرای تکنیک CCS مناسب‌تر هستند.

در پایان باید گفت میزان گازهای دی اکسید کربن تولید شده در سراسر جهان بسیار زیاد است و راه حل CarbFix می‌تواند تنها درصد بسیار کمی از گازهای تولید شده را ذخیره کند.

با این وجود CarbFix یکی از راه حل‌های جایگزین برای روش‌های دیگر ذخیره سازی دی اکسید کربن است و تا زمانی که استفاده از انرژی های پاک و تجدید پذیر متداول و مرسوم شود، می‌تواند به کاهش دی اکسید کربن کمک کند.