احیای سلول های چشم انسان پس از مرگ
گروهی از محققان آمریکایی موفق شدند سلولهای عصبی حسگر نور و ارتباط سلولهای نورپذیر با دیگر سلولهای شبکیه را در چشمان اهدایی انسان پس از مرگ احیا کنند. دستاوردهای این تحقیق باعث دگرگونی تحقیقات در حوزه مغز و بینایی خواهد شد.
به نقل از یورک آلرت، میلیاردها عصب در سیستم مرکزی، اطلاعات حسی را به شکل سیگنالهای الکتریکی انتقال میدهند. در چشم نیز عصبهایی مخصوص به نام سلول نور پذیر (photoreceptor) این فرایند را انجام میدهند.
طبق تحقیقی که در نشریه نیچر منتشر شده، گروهی از محققان «مرکز چشم جان ای موران» در دانشگاه یوتا و همکارانشان در Scripps Research از شبکیه چشم به عنوان مدل سیستم مرکزی عصبی استفاده کردند تا شیوه مرگ اعصاب و روشهای نوین را برای احیای آنها بررسی کنند.
فاتیما عباس محقق ارشد این پژوهش میگوید: «ما توانستیم سلولهای نورپذیر در ماکولای انسانی را بیدار کنیم. این سلولها بخشی از شبکیه میباشند که مسئول بینایی مرکزی و توانایی انسان برای دیدن جزئیات دقیق و رنگها هستند. در آزمایشهایی که روی چشمانی که ۵ ساعت پس از مرگ اهدا کننده انجام شد، این سلولها نسبت به نور درخشان، نورهای رنگی و حتی بارقه های کم رنگ نور واکنش نشان دادند.»
هرچند در آزمایشهای اولیه سلولهای نورپذیر احیا شدند، اما به نظر میرسید آنها توانایی برای ارتباط با دیگر سلولهای شبکیه را از دست دادهاند. محققان متوجه شدند فقدان اکسیژن عاملی حیاتی است که به از بین رفتن این ارتباط منجر میشود.
آن هانکن استادیار Scripps Research برای غلبه بر این چالش، چشمان اهدایی را در کمتر از ۲۰ دقیقه پس از زمان مرگ، جدا کرد و از سوی دیگر محققان مرکز چشم موران یک واحد انتقال مخصوص برای احیای اکسیژن و دیگر مواد مغذی مورد نیاز چشمهای اهدایی طراحی کردند.
علاوه بر آن محققان دستگاهی ساختند که عملکرد شبکیه را تقلید و فعالیت الکتریکی سلولهایش را اندازه گیری میکند. آنها با بهکارگیری این روش توانستند سیگنالهای الکتریکی خاصی که در چشمان زنده دیده می شود را احیا کنند. این نخستین باری است که سیگنال الکتریکی مذکور از شبکیه اصلی چشمان انسان پس از مرگ ثبت میشود.
پژوهش مذکور که «احیای سیگنالدهی نور در شبکیه انسان و موش پس از مرگ» نام گرفته، دادههای بیش از ۴۰ چشم اهدایی انسان را بررسی کرده است.
محققان بر این باورند که این روش باعث کاهش هزینههای تحقیقاتی و کاهش اتکا به مدلهای حیوانی میشود که نتایج تحقیق روی آنها با انسان متفاوت است.
معمولا از موشها برای تحقیق روی بیناییی استفاده میشود، اما آنها ماکولا ندارند.
در این روش همچنین میتوان درمانهای جدید را روی سلولهای چشم انسان آزمایش کرد که باعث سرعت گرفتن توسعه دارو میگردد.
منبع: مهر
نظرها