نگاهی به تاریخچه دوربین های سلفی در گوشی های هوشمند

کلمه "سلفی" در سال 2013 وارد دیکشنری آکسفورد شد؛ اما عمل سلفی گرفتن به سال ها قبل از ابداع کلمه آن برمی گردد. بسیاری اشاره می کنند که اولین سلفی تاریخ در سال 1839 توسط رابرت کورنلیوس گرفته شده است.

سال ها بعد، دوربین ها وارد گوشی ها شدند و مدت کمی پس از آن، به منظور سلفی گرفتن صاحبان آن گوشی ها مورد استفاده قرار می گرفتند. هنوز معلوم نیست اولین سلفی در آینه کی گرفته شده، اما مطمئنا راه زیادی را از آن زمان تا کنون در رابطه با سلفی گرفتن طی کرده ایم!

استفاده از آینه برای سلفی گرفتن، به این علت لازم بود که گوشی ها معمولا تنها یک دوربین، آن هم در پشت خود داشتند. بعضی گوشی ها حتی همین را هم نداشتند - دوربین سونی اریکسون T68i باید به صورت جداگانه روی آن نصب می شد! متاسفانه پورت تلفن تنها در یک جهت کار می کرد، پس نمی شد دوربین را چرخاند و از صفحه به عنوان نوعی آینه استفاده کرد.

ژانر سلفی گرفتن زمانی پرطرفدار شد که سازنده ها شروع به افزودن آینه های کوچکی در پشت گوشی ها، دقیقا کنار دوربین کردند، که این قابلیت را ایجاد می کرد که بیرون دست شویی هم از خودتان عکس بگیرید!

برای مثال، گوشی های تاشو، مشکل نداشتن دو دوربین را با داشتن دو صفحه نمایش حل کردند - اگر صفحه نمایش اضافه شده دارای قابلیت پشتیبانی رنگ ها بود، می شد از آن به عنوان صفحه ای که خود را در آن ببینید استفاده کرد.

راه حل های عجیب تر برای سلفی گرفتن

نوکیا N90 صفحه ای داشت که می چرخید، که باعث می شد کل گوشی به نوعی تبدیل به یک دوربین فیلم برداری شود. قسمت سوم پایینی نوکیا 3250 قابلیت چرخش 180 درجه مشابهی داشت - شما می توانستید آن را به سمت خود و یا بالعکس بچرخانید.

اخیرا، Oppo N1 از ترفند مشابهی استفاده کرده است؛ این گوشی یک دوربین دارد که با توجه به نوع نیاز شما به دوربین، به سمت شما یا خلاف آن می چرخد. اما نکته جالب توجه آنجاست که یک موتور کوچک به طور خودکار دوربین را می چرخاند. این موضوع همچنین امکان گرفتن تصاویر پانوراما را بدون نیاز به چرخش دوربین به طور دستی فراهم می کند.

پس از آن، Huawei Honor 7i بود که دوربینی با قابلیت چرخش در تمام جهات را داشت. با این حال شما باید این کار را به صورت دستی انجام می دادید و دوربین به قطعه کوتاه ساقه مانندی متصل بود. اما نکته مثبتی برای این نوع دوربین وجود داشت.

چیزی مانند راه حل Honor، می توانست با قطعه ای مفصل مانند در پشت صفحه کار کند.

اما در اصل علتی که ما را وادار به فکر کردن درباره مکانیسم های عجیب دوربین ها می کرد، در وهله اول vivo NEX S (ویوو NEX S معرفی شد) بود. این گوشی دوربینی داشت که مانند پریسکوپ یک زیر دریایی، از بدنه گوشی خارج می شد. به عبارت دیگر، لزومی نداشت دوربین در جلوی گوشی قرار بگیرد، که باعث می شد صفحه جلویی گوشی تا حد نیاز باریک طراحی شود.

پس از آن Doogee Mix 4 بود که به نوعی، کشویی محسوب می شد. به جای این که کشوی آن برای صفحه کلید طراحی شده باشد، برای آشکار شدن یک دوربین جلویی طراحی شده بود. این یک راه حل خلاقانه بود، اما احتمالا کارآمدترین استفاده از حجم داخلی گوشی نبود.

با این وجود، این نوع دوربین های متحرک تقریبا نادر هستند. ساخت این مکانیسم ها پیچیده و گران قیمت است و قابلیت رقابت با سایر موارد را ندارد.

همچنین اصرار بر داشتن صفحات نمایش نازک، باعث ایجاد راه حل های خلاقانه تری می شد؛ مانند دوربین های سلفی در انتهای گوشی، همانند آن چه در Xiaomi Mi Mix وجود دارد، یا همانطور که حدس زدید، ایجاد لبه با برش زدن صفحه نمایش.

کمپانی Essential یکی از اولین شرکت هایی بود که از این لبه و دوربین های pop-up استفاده کرد. حتی حق اختراع این طراحی متعلق به همین شرکت است. با این حال، این راه حل ها راکد هستند. برخلاف ایده های متحرک، ایده های غیر متحرک با دوام هستند و کمتر شکست می خورند.

فقط کافی است به یاد بیاورید گوشی های کشویی پس از شکست کابل های نواری، چگونه از رده خارج شدند.

گوشی های تاشو، کشویی و چرخشی همه از رده خارج شده اند. در آینده، بدنه گوشی ها غیرمتحرک و تغییرناپذیر خواهند بود، که با وجود خسته کننده بودن، بادوام تر هستند.