حسگرهای هوشمند می توانند زبان اشاره را به انگلیسی ترجمه کنند
<p>حسگرهای پوشیدنی هوشمند روزی قادر به تفسیرحرکات در زبان اشاره می شوند و وآن را به زبان انگلیسی ترجمه می کنند، اما این موضوع منوط پیدا شدن راه حل فن آوری پیشرفته ای برای حل مشکل ارتباط بین افراد ناشنوا وافرادی که زبان اشاره را نمی دانند، است. به گزارش کلیک، دانشمندان در دانشگاه A&M تگزاس در حال کار کردن بر روی وسایل پوشیدنی هوشمندی هستند که قادر به حس کردن حرکت و فعالیت ماهیچه ها در بازوی افراد باشد. این وسیله با درک حرکات فرد ازطریق دو حسگرمشخص عمل می کند: یک حسگرکه به حرکات مچ دست پاسخ می دهد و دیگری که به حرکات ماهیچه های بازو حساس است. سپس یک برنامه بصورت بی سیم اطلاعات رادریافت کرده و داده ها را به زبان انگلیسی ترجمه می کند. بعد از تحقیقات اولیه مهندسین دریافتند که تا قبل از این، وسایلی وجود داشته که سعی در ترجمه زبان اشاره به متن را داشته اند اما از پیچیدگی لازم در طراحی برخوردار نبوده اند. محقق ارشد این مطالعه ،روزبه جعفری که دانشیار مهندسی پزشکی در دانشگاه A&M تگزاس است می گوید: "بیشتر فن آوری های گذشته در این زمینه، براساس راه حل های بصری یا برپایه دوربین بودند." به گفته جعفری، طراحی های موجود کافی نیستند؛ چراکه اغلب زمانی که فرد در حال صحبت با زبان اشاره است از حرکات دست به همراه حرکات خاصی از انگشتان استفاده می کند. در ادامه آقای جعفری می افزاید: "فکرمی کنم شاید ما باید به ترکیب حسگرهای حرکتی و فعالیت ماهیچه ها توجه کنیم.و ایده اصلی در اینجا، در واقع ساخت یک وسیله پوشیدنی هوشمند است." محققین سیستم شبیه سازی ساختند که می تواند کلماتی را که مردم عمدتا در مکالمات روزانه بکار می برند تشخیص دهد.آقای جعفری در این باره اعتقاد دارد، زمانی که تیم شروع به توسعه برنامه می نماید مهندسین شروع به وارد کردن کلماتی می کنند که کمتر بکار می رود تا بتوانند کلمات مهم تری را ایجاد نمایند. به گفته آقای جعفری یکی از اشکالات شبیه سازی این است که این سیستم باید آموزش داده شود تا بتواند به اشخاصی که این وسایل را استفاده می کنند، پاسخ دهد. این فرایند آموزش شامل درخواست از کاربر این وسیله است که هر حرکت دست راچندین بار تکرار کند، که تکمیل آن تا 30دقیقه طول می کشد. آقای جعفری می گوید: " اگر من یا شما این وسیله را استفاده کنیم به واسطه ی تفاوت در بدن و ماهیچه هایمان، خروجی متفاوتی خواهیم داشت. " اما این دانشمند جوان معتقد است، موضوع اصلی محدودیت زمانی است که گروه برای ساخت نمونه با آن مواجه هستند. ساخت این وسیله برای دو دانشجوی فارغ التحصیل فقط دو هفته طول می کشد و بر همین اساس او مطمئن است که این وسیله درگام های بعدی توسعه یافته تر و پیشرفته تر خواهد شد. هدف بعدی محققین کاهش زمان آموزش این وسیله یا حتی حذف کل مرحله آموزش است؛ تا وسیله بتواند بطور خودکار به مصرف کننده پاسخ دهد. دانشمندان در تلاش هستند، کارائی حسگرهای سیستم را بهبود بخشند تا این وسیله در مکالمات دنیای واقعی مفیدتر باشد.در حال حاضر، زمانی که شخص حرکتی درزبان اشاره انجام می دهد، این وسیله می تواند در هر زمان تنها یک بار کلمات را بخواند. آقای جعفری در این خصوص معتقد است، هرچند این شیوه ای نیست که مردم صحبت می کنند و در واقع زمانی که ما صحبت می کنیم تمام کلمات را در یک جمله قرار می دهیم و انتقال از کلمه ای به کلمه دیگر بدون فاصله اتفاق می افتد و عملا فوری است. او اضافه می کند: " ما نیازبه ایجاد روش هایی برای پردازش سیگنال ها هستیم که به ما در شناختن و درک یک جمله کامل کمک کند." رویکرد آقای جعفری، استفاده از تکنولوژی جدیدی مانند حسگرهای پوشیدنی است تا از این طریق بتوان روش های ابداعی برای تعامل میان انسان و کامپیوتر ایجاد کرد. به عنوان مثال، در حال حاضر مردم با استفاده از صفحه کلید برای ارسال دستورات به وسایل مختلف عادت دارند، اما آقای جعفری معتقد است تایپ کردن برای وسایلی مانند ساعت های هوشمند عملی نیست چون آنها صفحات کوچکی دارند. ما به وسایل ارتباط با کاربر جدیدی نیاز داریم و نیز ابزاری که به ارتباط با این وسایل کمک کند. او اعتقاد دارد، وسایلی مانند حسگر پوشیدنی ممکن است به ما در رسیدن به هدف کمک کند اما این وسیله الزاما ممکن است گامی درست در مسیری درست نباشد منبع: Live Science</p>
به گزارش کلیک، دانشمندان در دانشگاه A&M تگزاس در حال کار کردن بر روی وسایل پوشیدنی هوشمندی هستند که قادر به حس کردن حرکت و فعالیت ماهیچه ها در بازوی افراد باشد.
این وسیله با درک حرکات فرد ازطریق دو حسگرمشخص عمل می کند: یک حسگرکه به حرکات مچ دست پاسخ می دهد و دیگری که به حرکات ماهیچه های بازو حساس است. سپس یک برنامه بصورت بی سیم اطلاعات رادریافت کرده و داده ها را به زبان انگلیسی ترجمه می کند.
بعد از تحقیقات اولیه مهندسین دریافتند که تا قبل از این، وسایلی وجود داشته که سعی در ترجمه زبان اشاره به متن را داشته اند اما از پیچیدگی لازم در طراحی برخوردار نبوده اند.
محقق ارشد این مطالعه ،روزبه جعفری که دانشیار مهندسی پزشکی در دانشگاه A&M تگزاس است می گوید: "بیشتر فن آوری های گذشته در این زمینه، براساس راه حل های بصری یا برپایه دوربین بودند."
به گفته جعفری، طراحی های موجود کافی نیستند؛ چراکه اغلب زمانی که فرد در حال صحبت با زبان اشاره است از حرکات دست به همراه حرکات خاصی از انگشتان استفاده می کند.
در ادامه آقای جعفری می افزاید: "فکرمی کنم شاید ما باید به ترکیب حسگرهای حرکتی و فعالیت ماهیچه ها توجه کنیم.و ایده اصلی در اینجا، در واقع ساخت یک وسیله پوشیدنی هوشمند است."
محققین سیستم شبیه سازی ساختند که می تواند کلماتی را که مردم عمدتا در مکالمات روزانه بکار می برند تشخیص دهد.آقای جعفری در این باره اعتقاد دارد، زمانی که تیم شروع به توسعه برنامه می نماید مهندسین شروع به وارد کردن کلماتی می کنند که کمتر بکار می رود تا بتوانند کلمات مهم تری را ایجاد نمایند.
به گفته آقای جعفری یکی از اشکالات شبیه سازی این است که این سیستم باید آموزش داده شود تا بتواند به اشخاصی که این وسایل را استفاده می کنند، پاسخ دهد. این فرایند آموزش شامل درخواست از کاربر این وسیله است که هر حرکت دست راچندین بار تکرار کند، که تکمیل آن تا 30دقیقه طول می کشد.
آقای جعفری می گوید: " اگر من یا شما این وسیله را استفاده کنیم به واسطه ی تفاوت در بدن و ماهیچه هایمان، خروجی متفاوتی خواهیم داشت. "
اما این دانشمند جوان معتقد است، موضوع اصلی محدودیت زمانی است که گروه برای ساخت نمونه با آن مواجه هستند. ساخت این وسیله برای دو دانشجوی فارغ التحصیل فقط دو هفته طول می کشد و بر همین اساس او مطمئن است که این وسیله درگام های بعدی توسعه یافته تر و پیشرفته تر خواهد شد.
هدف بعدی محققین کاهش زمان آموزش این وسیله یا حتی حذف کل مرحله آموزش است؛ تا وسیله بتواند بطور خودکار به مصرف کننده پاسخ دهد. دانشمندان در تلاش هستند، کارائی حسگرهای سیستم را بهبود بخشند تا این وسیله در مکالمات دنیای واقعی مفیدتر باشد.در حال حاضر، زمانی که شخص حرکتی درزبان اشاره انجام می دهد، این وسیله می تواند در هر زمان تنها یک بار کلمات را بخواند.
آقای جعفری در این خصوص معتقد است، هرچند این شیوه ای نیست که مردم صحبت می کنند و در واقع زمانی که ما صحبت می کنیم تمام کلمات را در یک جمله قرار می دهیم و انتقال از کلمه ای به کلمه دیگر بدون فاصله اتفاق می افتد و عملا فوری است.
او اضافه می کند: " ما نیازبه ایجاد روش هایی برای پردازش سیگنال ها هستیم که به ما در شناختن و درک یک جمله کامل کمک کند."
رویکرد آقای جعفری، استفاده از تکنولوژی جدیدی مانند حسگرهای پوشیدنی است تا از این طریق بتوان روش های ابداعی برای تعامل میان انسان و کامپیوتر ایجاد کرد.
به عنوان مثال، در حال حاضر مردم با استفاده از صفحه کلید برای ارسال دستورات به وسایل مختلف عادت دارند، اما آقای جعفری معتقد است تایپ کردن برای وسایلی مانند ساعت های هوشمند عملی نیست چون آنها صفحات کوچکی دارند.
ما به وسایل ارتباط با کاربر جدیدی نیاز داریم و نیز ابزاری که به ارتباط با این وسایل کمک کند. او اعتقاد دارد، وسایلی مانند حسگر پوشیدنی ممکن است به ما در رسیدن به هدف کمک کند اما این وسیله الزاما ممکن است گامی درست در مسیری درست نباشد
منبع: Live Science