چرا کاربران به پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی ایرانی اعتماد ندارند؟

چرا کاربران به پیام رسان ها و شبکه های اجتماعی ایرانی اعتماد ندارند؟

شاید یکی از مهمترین دلایلی که کاربران ایرانی رو به سمت استفاده از اپلیکیشن های خارجی آورده اند، موضوع حریم خصوصی باشد. حریم خصوصی که به زعم آنها به سادگی در اپلیکیشن های ایرانی نقض می شود و با کوچگترین فشاری، مدیران اپلیکیشن مذکور مجبور به ارائه اطلاعات کاربران به نهادهای اطلاعاتی می شوند و این در حالیست که همین کاربران مقاومت اپلیکیشن های معروفی همچون واتنساپ و تلگرام را در برابر اصرار دولتها برای جاسوسی از کاربران دیده اند و اعتماد بیشتری به آنها دارند. از این گذشته حتی اگر به این موضوع عقیده داشته باشند که اطلاعات شخصی آنها توسط اپلیکیشن های خارجی به نهادهای اطلاعاتی خارجی فروخته می شود نیز به این وضعیت راضی ترند چرا که اصولاً اطلاعات یک ایرانی که کاری به سیاست و مسائل امنیتی و ... ندارد چندان به درد نهادهای اطلاعاتی خارجی نمی خورد اما در طرف مقابل همین اطلاعات بی ارزش، برای نهادهای اطلاعاتی داخلی با ارزش محسوب می شوند چرا که با رصد دوستان فرد و محتویات عکس و گالری ویدئوهای او و ... پرونده اطلاعاتی تکمیلی از هر شهروند در اختیار خواهند داشت که در مواقع نیاز بر علیه خود کاربر استفاده می شود و این موضوع خوشایند کاربران ایرانی نیست. وقتی آن نهاد نظامی که پیشتر در حوزه اقتصادی ورود کرده بود در سالهای اخیر تمرکزش را بر حکمرانی در شرکتهای دانه درشت و تاثیرگذار فناوری گذاشته، به طور طبیعی دافعه کاربران از آن اپلیکیشن ها که سرورهایش هم در ایران است و پیام های رد و بدل شده هر لحظه در معرض رمزگشایی قرار دارند، بیشتر می شود.

گفتنیست به دلیل اثبات جاسوسی همین اپلیکیشن های ایرانی از کاربران و ارتباط سرمایه گذاران آنها با شرکت های تابعه آن نهاد نظامی تحت تحریم، بسیاری از آنها از مارکت هایی همچون گوگل پلی و اپل استور حذف شده اند.

اعتماد کاربر به اپلیکیشن بزرگترین سرمایه آن کسب و کار و اعتماد ملت به دولت نیز بزرگترین سرمایه یک حکومت است که متاسفانه به واسطه دخالت آن نهاد نظامی در امور غیر مرتبط مدتهاست از بین رفته است.