افزایش بیست درصدی تعرفه گمرکی گوشی به نفع رانت‌خواران است نه مردم!

افزایش بیست درصدی تعرفه‌ گمرکی گوشی معادل افزایش بیست درصدی قیمت های گوشی در بازار است. اما این سیاست چقدر می تواند در این حوزه مثمرثمر واقع شود؟

محسن براتی، یکی از برنامه نویسان و کارشناس حوزه فناوری اطلاعات در رابطه با این موضوع تحلیل دقیقی دارد.

شباهت حمایت از گوشی داخلی و خودروی داخلی!

براتی در رابطه با سوالی مبنی بر اینکه اعمال این سیاست و عملی شدنش چه تاثیراتی می‌تواند داشته باشد، می گوید: «این مبحث بی شباهت به حمایت از خودروهای داخلی نیست. تعرفه‌های بالای این موضوع باعث شده مصرف کننده داخلی برای خرید ماشین 12 هزار دلاری خارجی مبلغی معادل 30 الی 35 هزار دلار صرف کند. با این اوصاف مصرف کننده ترجیح می دهد اکتفا کند به خودروی داخلی بی کیفیت!

علی‌رغم حمایتی که سالیان سال است از این صنعت شده؛ متاسفانه پیشرفتی در این موضوع حاصل نشده و یک عده در حال استفاده از پول های مردمند، دریغ از این که ذره‌ای به کیفیت نهایی و خروجی کار اهمیت دهند.

با تمام این اوصاف بدون هیچ شکی پروژه حمایت از گوشی های داخلی هم همین روند را پیش رو خواهد داشت.»

براتی معتقد است زمانی که تمام قطعات و حتی دستگاه‌های مونتاژ گوشی‌های تولید داخلی وارداتی است، عملا تولید داخلی گوشی نداریم و در این رابطه و در توضیح بیشتر ادامه می‌دهد: «واقعیت این است که ما گوشی‌ با عنوان تولید داخلی نداریم که حتی بخواهیم از آن حمایت کنیم!

تمام قطعات و حتی دستگاه‌هایی که مونتاژ نهایی کار را انجام می‌دهند، وارداتی هستند؛ حتی با فرض این که قطعات در ایران تولید شوند در نهایت باز هم دستگاه مونتاژ نهایی وارداتی است. از طرفی کل مراحل جمع‌بندی کار اتوماتیک است و در کل شاید افرادی که در این کارخانه‌ها مشغول کارند به زحمت به عدد دو رقمی برسد.

با توجه به این مسئله؛ افرایش بیست درصدی تعرفه‌های گمرکی واردات گوشی؛ عملا به خاطر حمایت از افراد محدودی است که رانت واردات و تولید را به دست گرفته‌اند و در این میان به نفع مصرف کننده کاری انجام نمی‌شود.»

پروژه زمین به کجا رسید؟!

براتی با اشاره به اندروید و سیستم عامل ملی ادامه می‌دهد: «حدود 7/8 سال پیش موضوعی با عنوان تولید سیستم عامل ملی مطرح شده بود. پروژه، «زمین» نام داشت و در زمانی که دلار معادل هزار تومان بود تیمی میلغی میلیاردی بابت این پروژه دریافت کرد. در این پروژه سیستم عاملی مبتنی بر لینوکس در حال تولید بود و قرار بود در نهایت این سیستم عامل در ادارات دولتی جایگزین ویندوز دسکتاپ شود و تمام دستگاه‌های دولتی ملزم به استفاده از آن شده و در کامپیوترهای خود از آن استفاده کنند.

رقمی میلیون دلاری برای این پروژه هزینه شد و امروز بعد از ده سال سوال من این است: نتیجه پروژه زمین چه شد؟ سیستم عامل مذکور در کدام نهاد یا اداره مورد استفاده قرار گرفته است؟ مبالغ دقیقا صرف چه شد؟ نتیجه تمام آن هزینه‌ها به کجا رسید؟

لینوکسی که اوپن سورس بود را ادیت مختصری کردند و در نهایت به هیچ جایی هم نرسید!»

براتی با ذکر این موضوع که ظاهرا اندروید ایرانی برای زمان تحریم تدارک دیده شده، تصریح می کند: «در مورد تولید سیستم عامل و اندروید ایرانی بهانه این است که نکند روزی تحریم شویم! باید از تیم‌های داخلی حمایت کنیم تا با تولید آن در زمان تحریم گزینه‌ جایگزینی داشته باشیم. اما به اعتقاد من تمام این موضوعات بهانه‎ای بیش نیستند.»

براتی با اشاره و طرح مثال‌هایی از این که بارها و بارها شاهد پروژه‌های این چنینی بوده‌ایم، اضافه می کند: «بارها و بارها میلیاردها میلیارد پول، در این کشور صرف پروژه های این چنینی شده است. آنتی ویروس ملی، موتور جستجوگر ملی، پیام‌رسان ملی و ....کدام یک در نهایت به نتیجه رسیده است؟ محصول نهایی آنها را چه کسی استفاده می‌کند؟ تمام این طرح‌ها همه بهانه‌هایی هستند برای اینکه عده‌ای بودجه‌های آنچنانی بگیرند؛ بیت‌المال را مصرف کنند و در نهایت هیچ کسی از آنها استفاده نکنند؛ چرا که از کیفیت استاندارد و خوبی بهره‌مند نیستند.»

براتی معتقد است برای رسیدن به طرح‌های واقعی و کاربردی باید ایده‌ها درست باشند و در پایان با ذکر مثالی ادامه می‌دهد: «زمانی که گوگل نسخه اولیه اندروید را منتشر کرد، تیمی از دانشجویان دانشگاه شریف با بودجه‌ای غیر دولتی نسخه‌ای از اندروید ایرانی را با عنوان «فارسی تل» ارایه کردند که در واقع اندروید اوپن سورس را فارسی کرده بودند. زمانی که گوگل بعد از نسخه 4 اندرویدی که فارسی را ساپورت می‌کرد، عرضه کرد؛ این تیم قید ادامه کار را زد و همان تیم با عوض کردن فیلد کاری خود، کافه بازار را راه اندازی کرد و امروز موفقند. پس ایده باید درست باشد تا به نتیجه برسد و جز این هرچه باشد چیزی جز هدر دادن پول نیست.»