نگاهی به سیر تکاملی طراحی گوشی های اچ تی سی از گذشته تا امروز

اکثر افراد پیش از هر چیز، گوشی هوشمند را بر اساس طراحی ظاهری آن قضاوت می کنند و در وهله اول تنها چشمگیر بودن ظاهر گوشی برایشان کافی است؛ بنابراین اولین تاثیری که یک گوشی می تواند روی مخاطب بگذارد بسیار مهم است. همین موضوع علت اهمیت طراحی یک گوشی را نشان می دهد.

طی سال ها اچ تی سی به طور مداوم جایگاه خود را از نظر طراحی بین برندهای دیگر ارتقا داد. حتی با اینکه این برند در چند سال اخیر در بازار عقب نشینی هایی داشته است، فلسفه ای که در طراحی بنیان گذاری کرد، در حال تکرار شدن است. این کمپانی تایوانی تنها در یک دهه اخیر موفق به تولید تعداد بسیار زیادی گوشی هوشمند با طراحی های به یاد ماندنی شده که برخی از آن ها قدرت رقابت با تازه ترین محصولات این کمپانی را نیز دارند.

در این مطلب می خواهیم نگاهی به سیر تکاملی طراحی گوشی های این برند بیاندازیم. با وجود چنین تاریخچه معتبری در طراحی، صحبت کردن در رابطه با تک تک محصولات به یاد ماندنی این برند کمی دشوار خواهد بود؛ بنابراین اکنون نگاهی اجمالی به برجسته ترین طراحی ها و تغییرات این کمپانی طی این سال ها خواهیم داشت.

آغاز با گوشی های ویندوزی

شروع کار اچ تی سی با گوشی هایی با سیستم عامل ویندوز مایکروسافت، یکی از سیستم عامل های غالب گوشی های هوشمند در اوایل دهه 2000 بود. اوایل این دهه، اکثر محصولات این برند توسط شرکت های فروشنده آن به شکل دیگری عرضه می شدند (به اصطلاح rebrand می شدند). برای مثال HTC Apache توسط Sprint تحت عنوان Sprint PPC6700 عرضه شد.

طراحی این گوشی های ویندوزی بدون شک ناامید کننده بود. بدنه پلاستیکی و نقره ای آن ها شبیه به طراحی کامپیوترهای دهه 1990 بود! اواسط دهه 2000، گوشی هایی مانند HTC Wizard و Tytn نیز طراحی های این چنینی داشتند. در شرایطی که اکثر گوشی های هوشمند تاشو بودند، تنها علت متفاوت بودن گوشی های اچ تی سی اندازه بزرگ صفحات نمایش آن ها بود.

رونمایی از HTC Touch و طراحی های شکیل تر

با رونمایی از HTC Touch در سال 2007 همه چیز در رابطه با طراحی گوشی های اچ تی سی تغییر و این برند با معرفی این گوشی توجه همه را به خود جلب کرد. با وجود آنکه اولین گوشی های این برند شبیه لپ تاپ بودند (به خصوص با وجود کیبورد و دکمه های بزرگ)، HTC Touch با داشتن دکمه های کمتر، در مسیر گوشی های تمام لمسی قدم گذاشته بود.

در مجموع، دیگر خبری از بدنه نقره ای رنگ پلاستیکی نبود و مواد جذاب تری جایگزین آن شده بودند. همچنین این بار شاهد گوشی ها باریک تری بودیم. این سبک از طراحی جدید در سال 2007 با تولید گوشی های دیگری مانند HTC Touch Cruise، HTC Touch Dual و HTC Pheobus رونق بیشتری گرفت.

خلق طرح های صنعتی جدید

علت صعود چشمگیر اعتبار برند اچ تی سی پس از سال 2008 را باید در نقطه عطفی بررسی کرد که در آن سال برای این شرکت تایوانی رقم خورد و عنوان طراح برتر را از آن اچ تی سی کرد. HTC Touch Diamond و HTC Touch Pro دو گوشی هوشمند مثال زدنی در این زمینه محسوب می شوند.

این گوشی ها هنوز هم سیستم عامل ویندوزی داشتند اما طراحی آن ها باورنکردنی بود، چرا که بسیار منحصر به فرد بودند و مشابه آن ها تاکنون دیده نشده بود. بدنه بازتابنده و برش های زاویه دار این دو گوشی باعث خیره کنندگی آن ها نسبت به سایر گوشی ها شده بود. این تغییر در طراحی مشابه قابل مقایسه با گوشی جذاب موتورولا RAZR بود که در زمینه طراحی مبتکرانه گوشی های تاشوی سنتی شاهد بودیم.

پیوستن به اتحادیه گوشی باز (OHA)

با پیوستن اچ تی سی به اتحادیه گوشی باز، طراحی گوشی های آن فراتر نرفت. حتی در رابطه با گوشی هایی مانند HTC Dream و HTC Magic، با وجود اینکه جزو اولین گوشی های دارای سیستم عامل اندروید در این برند بودند می توان گفت طراحی آن ها تا حدی کسل کننده بود.

این گوشی های اندرویدی جدید طراحی چندان نو و خیره کننده ای نداشتند و حتی می توان گفت اچ تی سی با رونمایی از این گوشی ها در سال های 2008 و 2009، در زمینه طراحی چند مرحله عقب نشینی کرد. اما عده زیادی معتقد بودند نکته اصلی و مورد توجه این گوشی ها سیستم عامل اندروید است، نه طراحی ساده آن ها.

بهترین ویژگی ها در آخرین گوشی از سری مایکروسافت

با وجود اینکه تولید گوشی های اندرویدی برای اچ تی سی اقدامی قوی به شمار می رفت، گوشی هوشمند ویندوزی که اچ تی سی بین سال های 2008 و 2009 تولید کرد، باعث جابه جایی مرزهای طراحی شد! گوشی های موفقی مانند HTC Touch Diamond2 و Touch Pro2 قدم عظیمی در راستای تغییرات طراحی برداشتند؛ مثلا Touch Pro2 طراحی کیبورد فوق العاده ای داشت. این برند همچنین نشان داد گوشی های دارای کیبورد استاندارد (کیبوردهای QWERTY، مانند HTC Snap) می توانند به همین اندازه متقاعدکننده و جذاب باشند.

در مجموع با وجود اینکه تقریبا زمان از رده خارج شدن گوشی هایی با سیستم عامل ویندوز فرا رسیده بود، اچ تی سی بهترین های طراحی خود را در آخرین گوشی خود از سری گوشی های ویندوزی یعنی HTC HD2 ارائه کرد. این گوشی که ابعاد نسبتا بزرگی داشت، دارای کالبد منحنی و جنسی از پلاستیک مات با روکش فلزی بود. همه این ها این گوشی را تبدیل به یک دستگاه فوق العاده کرده بود. این اسمارت فون پایانی مطلوب برای گوشی های سری ویندوزی اچ تی سی محسوب می شد.

ورود Hero

اولین و دومین گوشی اندرویدی اچ تی سی نتواستند طراحی متقاعدکننده ای داشته باشند، اما سومین گوشی اندرویدی این کمپانی همه چیز را تغییر داد. HTC Hero که در تابستان 2009 رونمایی شد، دارای تمام مولفه های طراحی صنعتی که برند اچ تی سی با آن ها شناخته می شد، بود. این گوشی طراحی منحصر به فرد، روکش تفلونی و نوعی لبه در قسمت پایینی، مشابه یک چانه ظریف داشت.

در همان سال بود که اچ تی سی به نقطه عطف دیگری در زمینه طراحی دست یافت: Nexus One که به طور رسمی توسط شرکت گوگل فروخته می شد. با وجود آنکه خبری از برش های زاویه دار قبلی نبود، کالبد منحنی آن از یک قاب فلزی و دو صفحه بزرگ پلاستیکی نرم تشکیل شده بود. نحوه ترکیب این دو نوع ماده با یکدیگر تفاوت و زیبایی آن را به رخ دیگر رقبا در عرصه تولید گوشی می کشید.

این سبک طراحی پس از آنکه این برند در سال 2010 در گوشی های بسیاری مانند HTC Desire و Wildfire از آن استفاده کرد، تبدیل به سبک و امضای منحصر به فرد و تخصصی اچ تی سی شد.

سری وان

اچ تی سی انقلاب عظیم بعدی در زمینه طراحی را در سال 2012 صورت داد؛ زمانی که از پلی کربنات برای ساخت پرچمدارش، HTC One X استفاده کرد. طراحی ساده و مینیمال این گوشی نکته ای بود که آن را منحصر به فرد می کرد. طبیعتا این سبک جدید طراحی در سال 2012 در گوشی های دیگر این برند مانند HTC VEVO 4G LTE و HTC Desire V نیز دیده می شد.

با وجود آنکه شرکت HTC تا مدت زیادی گوشی های سری وان را تولید می کرد، همین سری از گوشی ها باعث به وجود آمدن عظیم ترین جنبش در زمینه طراحی های این برند شد. این اتفاق در سال 2013 زمانی افتاد که این کمپانی از گوشی HTC One M7 رونمایی کرد. طراحی این گوشی چنان بی سابقه بود که عده ای معتقد بودند این محصول دارای یکی از بهترین طراحی های گوشی های هوشمند در تاریخ است! این دستگاه متقارن صفحات آلومینیمی و لبه ها و پنل پشتی منحنی داشت که طراحی آن را بی نظیر جلوه می داد.

اچ تی سی پس از تولید HTC One M7، گوشی های دیگری با طراحی نسبتا مشابه مانند M8 و M9 نیز تولید کرد که همگی موفقیت های خوبی را از آن این شرکت کردند.

سری Desire

با وجود اینکه تا سال 2013 اچ تی سی بیشتر از فلزات در ساخت پرچمداران خود استفاده کرده بود، این موضوع باعث نشد خود را در تجربه استفاده از سایر مواد محدود کند. این برند در سال 2013 آغاز به تولید سری Desire کرد که بیشتر از پلاستیک در ساخت آن ها استفاده شده بود؛ برای مثال گوشی های Desire 600، 700 و 816 کاملا از پلاستیک ساخته شده بودند. این محصولات با وجود آنکه در طراحی بهترین نبودند، کیفیت مطلوب و رنگ های روشن استفاده شده در آن ها افراد جوان تر جامعه را به خود جذب می کرد.

با اینکه طراحی پرچمداران اچ تی سی کماکان تحسین می شد، هیچ یک از این محصولات ضدآب نبودند؛ ویژگی که در آن زمان در پرچمداران سامسونگ و سونی به چشم می خورد. سرانجام این برند، گوشی HTC Butterfly 2 را تولید کرد که شاید به لحاظ طراحی ظاهری زیاد به یاد ماندنی نباشد، اما اولین گوشی ضد آب اچ تی سی به شمار می رود.

پایان کار با فلزات

اچ تی سی پس از حذف کلمه وان، HTC 10 را عرضه کرد که دهمین پرچمدار اصلی این برند محسوب می شد. این گوشی آخرین پرچمدار برند اچ تی سی بود که به طور کامل از فلز ساخته شد. HTC 10 نیز مانند گوشی های سری وان دارای بدنه آلومینیومی و لبه های منحنی بود.

هنگامی که آغاز کار گوشی های اندرویدی اچ تی سی (مثلا Hero در سال 2009) را با HTC 10 در 2016 مقایسه می کنیم، متوجه وجود تمی نسبتا مشابه در گوشی های مهم این برند می شویم. اولین نکته این است که هر دو گروه از فلز ساخته شده بودند و کیفیتی بی نظیر داشتند. دومین نکته هم این است که هر دو محصول، طراحی های بسیار دقیقی داشتند که هرگز توسط رقیبان این برند ساخته و تکرار نشده بود. در واقع این ویژگی ها باعث تفاوت و خاص بودن آن ها و در نتیجه تحسین زیاد برند اچ تی سی می شد.

به دنبال روند بازار

در سال 2017 طراحی گوشی های هوشمند به سمت ترکیب شیشه و فلز متمایل شد و بسیاری از برندها این سبک از طراحی را در گوشی های خود به کار می بردند. اچ تی سی هم در مسیر حرکت سایر برندها قدم گذاشت و HTC U Ultra را عرضه کرد؛ گوشی بیش از حد بزرگی که دارای طراحی جدید ترکیب شیشه و فلز بود. با وجود آنکه رنگ های براق آن باعث درخشش گوشی در زوایای خاصی می شد، این گوشی به علت اندازه بسیار بزرگش به شدت مورد انتقاد قرار گرفت. از سوی دیگر، این محصول با وجود اندازه بزرگش فاقد ورودی هدفون و دارای باتری کم ظرفیت 3000 میلی آمپری بود.

طراحی گوشی های HTC U11 و +U11 هم به اندازه طراحی های قبلی این کمپانی اصیل نبود. پشت و جلوی این گوشی ها شیشه ای بود و قابی فلزی آن ها را در بر گرفته بود؛ سبکی از طراحی که به وضوح نشان می داد این برند تنها قصد داشته مطابق با روند بازار حرکت کند.

در حال حاضر به نظر می رسد این سبک طراحی، سبکی است که اچ تی سی می خواهد در اکثر گوشی های خود بکار ببرد. اما ممکن است این اتفاق نیفتد، چرا که تاریخ به ما نشان داده این برند همیشه می تواند ما را با محصولات جدید شگفت زده کند!