سیر تکامل اتومبیل های برقی

به گزارش کلیک، اخیراً كمپاني تسلا فعالیتش را محدود به ساخت ماشين هاي الكتريكي كرده است. استفاده از ماشین های الکتریکی به دوران معاصر محدود نمی شود بلکه آنها پيشينه اي طولاني در ايالات متحده داشته اند و در برهه ای از زمان تنها این ماشین ها را در جاده ها می دیدیم.

در اين بخش به بررسی سير تكامل ماشين هاي الكتريكي مي پردازیم...

دوران طلایی اين خودروها در اواخر سده ١٨٠٠ و اوايل سده ١٩٠٠ بوده است.
در سالهاي ١٨٩٩ و 1900، اتومبيل هاي برقی بيشترين ميزان فروش را نسبت به همه انواع ديگر اتومبيل به خود اختصاص داده بودند و بر طبق اعلام American census، در حدود ٢٨ درصد از همه ٤١٩٢ اتومبيلي كه در ايالات متحده در سال ١٩٠٠ توليد شده برقی بوده و مجموع ارزش فروش اتومبيل هاي برقی در آن زمان، بيشتر از تمام اتومبیل های بنزینی و بخاری آن دوران بوده است.
اتومبیل های برقی که در اوایل سال 1900 دربازار موجود بودند برخی مزایای کلیدی نسبت به بقیه اتومبیل ها داشتند؛این خودروها نه گاز سمی تولید می کردند و نه سر و صدا داشتند. حتی رانندگی با آنها نیز ساده تر بود. خودروهای بنزین سوز برای روشن شدن نیاز به هندل داشتند و عوض کردن دنده ها در حین رانندگی در آن زمان برای بسیاری از رانندگان خسته کننده بود. همچنین خودروهای بخاری نیز مشکلاتی داشتند؛ از جمله اینکه روشن کردن و راه اندازی آنها مستلزم صرف زمان بود.

با این حال در سال 1935 خودروهای برقی محبوبیت چندانی در بین مردم نداشتند. با این وجود سازندگان ماشين هاي برقی تا اوايل دهه ١٩٢٠ نيز موفقيت هايي به دست آوردند و در سال ١٩١٢، توليد آنها به بالاترين سطح رسيد.
در آن زمان،توليد موتورهاي بنزيني توسط هنری فورد،موجب شد كه اتومبیل های بنزيني، بسيار ارزان تر از اتومبیل های الكتريكي شوند.به عنوان مثال در سال ١٩١٢،يك اتومبيل الكتريكي مدل Road ster، به قيمت ١٧٥٠ دلار فروخته شد در حالي كه نمونه بنزنی آن 650 دلار قیمت داشت.
نسل بعدي اتومبیل های بنزینی از پيشرفت هايي مثل به کار بردن استارت الكتريكي در خودرو برخوردار شدند كه استفاده از آنها را بسيار آسان مي كرد و این موضوع باعث شد تا بعد از این پیشرفت چشمگیر، اتومبیل های برقی بسيار كمی در جاده ها حضور داشته باشند و این نوع اتومبیل ها تدریج رو به انزوا رفتند.
در دهه هاي ١٩٦٠ و ١٩٧٠، مجددا سرمايه گذاري روي اتومبیل های الكتريكي آغاز شد.در آن زمان نيز توجه به مسئله آلودگي هوا موجب روي آوردن به توسعه تكنولوژي اتومبیل های الكتريكي گردید.
در سال ١٩٧٠، قانون جريان هواي پاك در سطح جهان مطرح شد و ايالت های آمریکا نیز ملزم به كنترل كيفيت هواي منطقه خود شدند و از این جهت، استانداردها و ضرب الاجل هايي براي آنان تعیین شد. همچنین تحریم کشورهای غربی از سوی اوپک در سال 1973 که منجر به افزایش بهای نفت و بنزین شد، دلیل دیگری بر توجه مجدد به سمت خودروهای برقی شد.
در سال ١٩٧٦ كنگره آمريكا وارد عمل شد و تحقيقات در مورد توسعه و نمايش اتومبيل هاي الكتريكي و دوگانه سوز را تصويب كرد كه سازمان انرژي را ملزم به حمايت از اين تحقيقات و گسترش ماشين هاي الكتريكي و دوگانه سوز مي نمود.
در دهه ١٩٧٠، دو كمپاني سرآمد توليد اتومبيل هاي الكتريكي بودند.اولي Serbing vanguard بود كه بيش از ٢٠٠٠ " اتومبيل شهري" توليد كرد.

بالاترين سرعت اين اتومبيل هاي كوچك ٤٤ مايل در ساعت بود.سرعت معمول آنها ٣٨ مايل بود و با یک بار شارژ می توانستند ٥٠ تا ٦٠ مايل حرکت کنند.
در واقع CitiCar تا سال 2011 رکورد ساخت خودروی برقی آمریکایی را در اختیار داشت، تا زمانی که خودروی Roadster تسلا این رکورد را گرفت.
دومين كمپاني سرآمد در توليد ماشين هاي الكتريكي Elar corporation بود.بالاترين سرعت توليدات اين كمپاني،٤٥ مايل در ساعت بود و بازه مسافتی آن ٦٠ مايل و قيمت آن بين ٤٠٠٠ و ٤٥٠٠ دلار بود.
ماشين هاي برقی،تنها يك تکنولوژی آمريكايي نبودند و توليد كنندگان اتومبيل در سراسر جهان آغاز به سرمايه گذاري در اين حوزه كردند.تا جاییکه كمپاني BMW در المپيك تابستاني ١٩٧٢،اولين اتومبيل الكتريكي خود را به نمايش گذاشت.

این خودرو که BMW's 1602 E نام داشت، از دوازده باتری اسیدی برای تولید نیرو استفاده می کرد که قدرتی معادل 42 اسب بخار برای موتور الکترونیکی آن تولید می نمود. این خودرو می توانست به سرعت 62 مایل در ساعت برسد و توان طی مسیر آن نیز برابر با 37 مایل بود؛ هرچند این خودرو برای مراسم المپیک مونیخ در آن سال استفاده شد، هرگز به تولید انبوه نرسید. در دهه 70 تعداد زیادی خودروی برقی تولید شد، ولی شمار بسیاری از آنها به فروش نرفت.
اتومبيل هاي الكتريكي بسياري در دهه ١٩٧٠ توليد شدند ولي فروش چنداني نداشتند.محدودیت در سرعت و طی مسیر و البته طراحی از جمله دلایل اصلی عدم اقبال عمومی به این خودروها بود که این شرایط تا سال 1980 ادامه داشت. اما در دهه 90 نهادهای نظارتی مجددا خودروسازان را تشویق به سرمایه گذاری روی خودروهای برقی کردند.
اصلاحیه قانون هوای پاک در سال 1990 و قانون سیاست گذاری انرژی در سال 1992 منجر به سرمایه گذاری مجدد در حوزه خودروهای برقی شد. در این دوره خودروی برقی جنرال موتورز با نام EV 1 تبدیل به یکی از محبوب ترین نمونه ها شد. در سال 1996 جنرال موتورز تعداد 1700 نمونه از این خودرو تولید کرد، ولی این خودرو تنها در اختیار مشتریانی از کالیفرنیا، آریزونا و جورجیا بود و جالب آنکه هرگز فروخته نشد و تنها به مشتریان اجاره داده می شد.
این خودرو 0 تا 60 مایل در ساعت را تنها در 7 ثانیه پر می کرد و قادر به طی مسیر 100 مایل با هر بار شارژ بود. زمانی که مشتریان اقبال خوبی به این خودرو نشان دادند، کسب و کار اصلی جنرال موتورز در این حوزه نبود و بنابراین با اتمام دوره اجاره نامه همه خودروهای EV 1 را فراخوانی کرد. سپس همه آنها نابود شدند، به جز 40 مورد که در اختیار موزه ها قرار گرفت.

این خودرو برای اولین بار در سال 1997 در ژاپن تولید شد اما تا سال 2000 فروش آن جهانی شد. این خودرو اولین نمونه خودروی هیبریدی است که به تولید انبوه رسید. در سال اول فروش جهانی این خودرو، شرکت تویوتا، 50 هزار نمونه از این خودرو را به فروش رساند و تا ماه جولای 2000 مجموعا 8 میلیون دستگاه از این خودرو به فروش رفته بود.

و در سال 2006 پروژه جدید تسلا برای ساخت خودروی برقی با توان طی مسیر 200 مایل با یک بار شارژ تحرک دیگری در حوزه خودروهای برقی ایجاد کرد.
در سال 2011 تسلا خودروی Roadster را تولید کرد. در حالی که این خودرو قادر به طی مسیر 240 مایل با هر بار شارژ بود، بهای آن 100 هزار دلار تعیین شد.

در سال 2010 خودروسازی نیسان اولین خودروی برق خود با نام Leaf را روانه بازار کرد. این خودرو قابلیت طی مسیر 100 مایل در هر بار شارژ را داشت و بهای آن تنها 30 هزار دلار بود. این خودرو هنوز هم پرفروش ترین خودرو برقی جاده ای در دنیاست و بیش از 200 هزار دستگاه از این خودرو در جهان به فروش رفته است.

اکنون تسلا قرار است نمونه جدید خودروی برقی خود با نام Model 3 را تا سال 2017 تولید کند. گفته می شود این خودرو اولین خودروی با بهای رقابتی این شرکت است. Model 3 قرار است طی مسیر 200 مایلی را با یک بار شارژ به بهای 35 هزار دلار عرضه کند.

منبع: Tech Insider