شکست نانوپزشکی در درمان سرطان

کلیک- همان طور که ریچارد فینمن در کلاس هایش در کالتک (موسسه فناوری کالیفرنیا) آینده را پیش بینی کرد، هیچ چیز در زمینه علم فیزیک مثل قبل نخواهد بود. پیدایش فناوری نانو به ما این امکان را داده تا حسگر هایی که به بیماری ها پی می برند را در همان مراحل اولیه گسترش دهیم. یکی دیگر از وعده های فوق العاده این تحقیقات، داروهای کوچکی به شکل نانوذرات بودند که برای مقابله با سرطان در آینده، مورد تأیید قرار گرفته اند.
هر گردی گردو نیست
مطالعه ای که امروز در مجله Nature Reviews Materials منتشر شد، انتظاراتی که از این فناوری پرآتیه می رود را به طور قابل ملاحظه ای پایین می آورد. بررسی های دانشمندان دانشگاه تورنتو (کانادا) و مرکز پزشکی بت ـ اسرائیل ـ دیکانس و مدرسه پزشکی هاروارد (ایالات متحده آمریکا) روی پژوهشی که در دهه گذشته منتشر شد، به وضوح نشان می دهد که تبلیغات صورت گرفته درباره نانوذرات و بیماری سرطان بیش از حد بوده است.
طبق یافته های این دانشمندان، فقط ۰٫۷ درصد از نانوذرات به توده های جامد دسترسی پیدا می کنند که این مسئله منجر به پیامدهای منفی در کاربرد این نوع از نانوذرات در پزشکی و به طور ویژه در مقابله با سرطان می شود.
نانوذرات به عنوان "روبات های کوچک" تعریف می شوند که به سلول های بدخیم هدف دسترسی می یابند تا داروها و ضد سرطان ها را با استفاده از چنین فناوری، با ثمربخشی بسیار و عوارض جانبی کم تر وارد بدن کنند. کارهای متعددی که در زمینه پزشکی نانو انجام شده نشان داده که می توان از پزشکی نانو در مقابله با سرطان سینه و سرطان روده بزرگ یا عفونت های باکتریایی استفاده کرد. در هر حال، مسئله ای که کم تر انتظار آن می رود، کارآیی پایین نانوذرات در ورود به توده های جامد است.
محققان متذکر شدند که نانوذرات با هدف افزایش شاخص درمانی، کاهش مسمومیت سیستمیک و یا ارائه سیگنال های تصویر بهتر طراحی شده اند تا توزیع زیستی و فارماکوکینتیک مولکول های کوچک در بدن بیمار را تغییر دهند و این امکان را فراهم آورند تا دوز بالاتری از دارو وارد بافت بیمار شود.
در هر حال این مطالعه علی رغم سرمایه گذاری های اقتصادی عمده (بیش از یک میلیارد دلار در ایالات متحده آمریکا در دهه گذشته) در خصوص فقدان کارآیی نانوذرات هشدار می دهد. در نتیجه، همان دانشمندان درباره گزافه پردازی هایی که پزشکی نانو را احاطه کرده و در تغییر دادن درمان بیماران مبتلا به سرطان در پانزده سال گذشته شکست خورده اند صحبت می کنند.
فقط دو مورد درمان بر پایه نانوذرات از جمله آبراکسین و داکسیل، از نظر بالینی مورد تأیید قرار گرفته اند. اگرچه، این درمان ها پیشرفت های چشمگیری را در شاخص درمانی نشان نداده اند. میانگین کاهش کارایی فناوری نانو در خصوص توده های جامد کم تر از ۱ درصد می باشد که در دست یابی به اهداف بالینی مورد نظر عقب مانده است. بنابر این، این مسئله به عنوان شکست این فناوری پرآتیه تلقی می شود.
نانوذرات که مانند قرص های کوچکی هستند که از مواد آلی و غیر آلی مانند نقره و طلا ساخته می شوند، در درمان سرطان ناکام ماندند؛ چرا که بدن قبل از این که این ذرات بتوانند روی تومورها تأثیر بگذارند، آن ها را دفع می کند.
این بررسی فقط درباره شکست این فناوری نیست، بلکه روشی را برای سه دهه آینده پیشنهاد می کند تا نتیجه چنین تحقیقاتی را بهبود ببخشد.
منبع:newslodi