سفر به فضا با سرعت ۲۰ کیلومتر بر ثانیه

تصور کنید که نوعی موتور جت وجود دارد که می تواند هواپیما را سریعتر از موتورهای معمولی پیش براند، و ما را به جو ببرد، همه این ها بدون سوزاندن سوخت های فسیلی و با هزینه کمی امکانپذیر می شود.

سفر به فضا با سرعت ۲۰ کیلومتر بر ثانیه

به گزارش کلیک ، این دقیقا همان چیزی است که موتورهای جت پلاسما باید بتوانند انجام دهند، گرچه تاکنون این موتورها محدود به آزمایشگاه های تحقیقاتی بوده اند، اغلب تمرکز محققان بر روی استفاده از این موتورها برای حرکت ماهواره ها و دیگر هوانوردها است.

امروزه محققان از دانشگاه فنی برلین در حال کار روی خارج کردن این موتورها از آزمایشگاه و آوردن آن ها به آسمان هستند.

به جای سوزاندن سوخت و هوای فشرده و سپس هل دادن آن ها به پشت موتور و ایجاد نیروی محرکه رو به جلو، موتور جت پلاسما به روش راکتور همجوشی یا یک ستاره رفتار می کند.

این موتور با برانگیختن و فشرده ساختن گاز به درون پلاسما و سپس ایجاد یک میدان الکترومغناطیسی الکتریسیته تولید می کند.

گروه محققان قصد دارند موتور پلاسما و جت مسافربری را با هم ترکیب کنند و چیزی بسازند که بتواند در ارتفاع خیلی زیاد پرواز کند و بتواند از سر جایش بلند شود و فرود آید.

این اولین باری است که جت پلاسمایی قوی و سریع در سطح زمینی ساخته می شود.

این جت های پلاسمایی می توانند به سرعتی بالاتر از ۲۰ کیلومتر بر ثانیه برسند.

چندین مانع بر سر راه ساخت موتور جت پلاسمایی وجود دارد. اول اینکه، گروه محققان از هیدروالکتریک پلاسمای بسیار کوچک با طول ۸۰ میلی متر استفاده کردند.

تقریبا ۱۰۰۰۰ تا از این هیدروالکتریک های کوچک لازم است برای اینکه بتوان یک هواپیما با اندازه تجاری استاندارد را پیش راند، بنابراین طراحی مرسوم آن غیر عملی است. امروزه گروه محققان در صدد آنند که این کار را عملی کنند و از ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ هیدروالکتریک استفاده کنند تا بتوانند سفینه فضایی یا هواپیمای کوچکتری را حرکت دهند.

مانند هر چیز دیگری که با الکتریسیته کار می کند، بخصوص چیزهایی که نیازمند الکتریسیته زیادی هستند، بزرگترین مشکلی که حتی ورژن های بسیار کوچک هیدروالکتریک پلاسما با آن روبرو می شوند نیاز به باتری است.

آن ها باید به قدر کافی سبک وزن باشند تا رفتار معکوس نداشته باشند، در عین حال باید ظرفیت کافی برای تولید انرژی مورد نیاز را داشته باشند. این حقیقت که هدف نهایی ساختن هیدروالکتریک هایی بزرگتر است، کار را بدتر می کند.

تاکنون این مشکل حل نشده است:

آرایه ای از هیدروالکتریک ها نیازمند یک نیروی محرکه الکتریکی کوچک است که با تکنولوژی امروز چنین چیزی غیرممکن است.

گروه محققان تاکنون برای پرکردن این شکاف به پیشرفت های انرژی از بیرون متکی بوده اند. پیشرفت ها در پنل های خورشیدی یا راکتورهای همجوشی فشرده برای استفاده در هواپیما یا سفینه فضایی می تواند دقیقا همان چیزی باشد که این سیستم ها نیاز دارند.

وقتی چنین چیزهایی توسعه یابد، گروه محققان قصد دارند تا یک هوانورد هیبریدی ایجاد کنند که از راکت ها یا موتورهای احتراقی-انفجاری پالسی برای پر کردن شکاف های به جامانده از موتور پلاسما استفاده کنند.

ارسال نظر