استفاده موفق از کامپیوتر برای درمان بیماری قطع نخاع

یک زن مبتلا به فلج در هلند، اولین کسی است که با نوعی ایمپلنت جدید مغزی که به بیمارانی با ناتوانی تکلم یا ناتوانی حرکتی کمک می کند، توانسته است که تنها از طریق قدرت تفکر ارتباط برقرار کند.

استفاده موفق از کامپیوتر برای درمان بیماری قطع نخاع

به گزارش کلیک، این ایمپلنت جدید که با یک کامپیوتر به عنوان رابط کار می کند، به این بیمار کمک می کند تا کلمات و جمله هایش را بیان کند. این کامپیوتر فقط در کلینیک قرار نداسته و می تواند در هر جایی استفاده شود و به بیمار اجازه می دهد تا بدون این که تحت درمان های پزشکی قرار بگیرد، با افراد دیگر ارتباط برقرار کند.

"نیک رمسی" که دانشمند عصب شناسی و پژوهشگر ارشد این مطالعه در دانشگاه پزشکی اولترکت نیز هست، در این باره گفته است: این اقدام برای اولین بار است که در دنیا صورت گرفته است و یک سیستم کاملا قابل کاشت است که برای استفاده از آن هیچ نیازی به نیروی متخصص نبوده و هر کسی می تواند به سادگی با آن کار کند.

این بیمار در سال ۲۰۰۸ به ALS مبتلا شده و خیلی زود سلول های عصبی اش را به طور کامل از دست داد. در مدت تنها دو سال، او از سلامتی کامل به جایی رسید که نمی توانست حرکت و یا حتی صحبت کند، و یا حتی بدون دستگاه تنفس قادر به نفس کشیدن نبود.

قبل از شروع درمان توسط دکتر رمسی، این بیمار از طریق یک سیستم که حرکت چشم هایش را تشخیص می داد، با دنیای بیرون ارتباط برقرار می کرد. اما این راه هم موقتی بود. چرا که از هر سه نفر مبتلا به ALS یک نفر حتی توانایی حرکت دادن چشم هایش را از دست می دهد.

رمسی می خواست راهی بیابد تا سیستمی اختراع کند که نیازی به تشخیص حرکت فیزیکی بیمار نداشته باشد. حتی سیستمی که استیفن هاوکینگ از آن استفاده می کند، نیاز دارد که هاوکینگ با عضلات چانه اش آن را کنترل کند.

در واقع رمسی به دنبال ساخت دستگاهی بود که بتواند ذهن بیمار را بخواند!

In this September 2014 photo provided by Ohio State University, Ian Burkhart participates in a study with neural bypass technology at The Ohio State University Wexner Medical Center in Columbus. A computer chip in Burkhart's brain reads his thoughts, decodes them, then sends signals to a sleeve on his arm, that allows him to move his hand. (Jo McCulty/Ohio State University Wexner Medical Center via AP)

البته در سال های اخیر دستگاه های ایمپلنت مغزی زیادی را دیده ایم که به بیمارانی با مشکل قطع نخاع یا قطع عضو کمک می کنند اما واضح است که چون این فناوری جدید است، پروسه آرامی را در آزمایشگاه طی می کند تا به دست مردم برسد. رمسی و گروهش می خواستند دستگاهی را بسازند که بدون کمک یک متخصص پزشکی و تنها توسط خود بیمار هم به سادگی قابل استفاده باشد.

رمسی توضیح داده است که او و گروهش هرگز این فناوری را وارد حیطه کاربردهای پزشکی نخواهند کرد و این در حالی است که تا کنون هیچ کس این فناوری را برای استفاده در منزل و توسط خود بیماران مورد استفاده قرار نداده بود.

این دستگاه باید طی یک عمل جراحی در داخل مغز بیمار قرار داده شود و توسط دو الکترود در بالای ناحیه کورتکس مغز که مسئول کنترل حرکات بدن است، قرار می گیرد.

خیلی مهم است که این الکترودها به طور دقیق در محلی که باید قرار بگیرند. یکی از آن ها باید در بالای بخشی از مغز قرار بگیرد که مسئول حرکت دادن دست راست است و دیگری در بالای بخشی قرار داده می شود که هنگام شمارش معکوس، کنترل را به دست می گیرد.

هر دوی این الکترودها به یک فرستنده کوچک وصل می شوند که در قفسه سینه بیمار قرار گرفته است و قادر است تا به صورت بی سیم با یک برنامه کامپیوتری که در صفحه نمایش مقابل بیمار قرار گرفته است، ارتباط برقرار کند.

البته واضح است که بیمار در هنگام نگاه کردن به این صفحه نمایش، نمی تواند دستش را بلند کند؛ اما مغز او همان فرایند ارسال سیگنال را دنبال می کند که اگر بیمار می توانست دستش را حرکت دهد، به کار می رفت. سپس الکترودها همین سیگنال را به فرستنده ارسال می کنند تا به برنامه کامپیوتری منتقل شود.

با استفاده از این دستگاه، تنها بعد از شش ماه تمرین، بیمار توانسته است ۹۵ درصد از قدرت تلفظ خود را به دست آورد. البته استفاده از این دستگاه برای برقراری ارتباط، هنوز هم فرایندی آهسته و کند است و ممکن است چند دقیقه طول بکشد تا یک کلمه واحد تلفظ شود. اما تمرین ها باعث شده است تا این بیمار سریع تر از قبل ارتباط برقرار کند. در ابتدا ۵۰ ثانیه طول می کشید تا او بتواند یک حرف را انتخاب و بیان کند و حالا این کار را در ۲۰ ثانیه انجام می دهد.

ناگفته نماند که عده ای نگران انجام عمل جراحی برای قرار دادن دستگاه در داخل مغز بیماران هستند اما باید توجه داشت که خود این بیمار گفته است حالا که بعد از جراحی می تواند با عموم ارتباط برقرار کند، اعتماد به نفس و حس استقلال بیشتری پیدا کرده است. به خصوص که قبلا و زمانی که از دستگاه قبلی استفاده می کرد، گاهی در محیط های با نور طبیعی، دستگاه به سختی می توانست حرکت چشم ها را تشخیص دهد و دچار خطا می شد.

البته با توجه به این که دستگاه مورد نظر تنها بر روی یک بیمار مرد آزمایش قرار گرفته است، هنوز راه زیادی باقی است تا بتواند تکمیل شود. پس حالا که گروه پژوهشی تصمیم دارند تا این دستگاه را در منزل بیمار قرار داده و درمان را کلینیکی انجام ندهند، ممکن است بر روی بیمار بعدی به این سرعت به نتیجه نرسند. به همین دلیل بهتر است که تا وقتی خبرهای بیشتری از گروه به گوش نرسیده است، چندان هم خوشبین نباشیم.

با این حال، هدف بعدی رمسی این است که به این فرایند سرعت ببخشد و این کار را با استفاده از تعداد بیشتری الکترود انجام خواهد داد. او فکر می کند که باید بین ۳۰ تا ۶۰ الکترود را در مغز بیمار قرار دهیم که برای رمزگشایی زبان یا مکالمه درونی با سرعتی بسیار بالاتر از سیستم فعلی کار کند.

او در این مورد گفته است: با این کار بیمار قادر خواهد بود تا مانند یک فرد ناشنوا هجی کند و هدف ما هم همین است.

ارسال نظر