فناوری واقعیت مجازی در خدمت سالن های تئاتر!

تصور کنید روزی برسد که فناوری واقعیت مجازی به سالن‌های تئاتر نیز راه پیدا کند و به لطف فناوری خود را در دنیایی ببینید که انگار در خود سالن تئاتر حضور دارید. این فناوری می‌تواند محدودیت‌های طراحی صحنه تئاتر را کاملا از بین ببرد و شما را به معنای واقعی وارد جریان داستان تئاتر بکند.

تئاتر مجازی چیست؟

در سال ۱۹۹۳ در یک تئاتر برای نخستین بار از نمایشگرهای واقعیت مجازی که بر روی سر افراد قرار می‌گرفت، استفاده شد و انیمیشن‌های جالب، گرافیک‌های سه بعدی و ترکیب صداها با یکدیگر، لذت تماشای تئاتر برای تماشاچیان را دو برابر می‌کرد.

از آن زمان به بعد واقعیت مجازی به شیوه‌های مختلف به صنعت تئاتر راه پیدا کرد؛ به‌عنوان مثال در سال ۱۹۹۵ امکان ایجاد تعامل در صحنه‌های مجازی فراهم شد و فناوری‌هایی همچون ردیابی لحظه‌ به لحظه حرکات بر اساس تنفس و توازن افراد ایجاد شد و تماشاگران صدای تعاملی سه‌بعدی را نیز تجربه کردند.

در سال ۱۹۹۴ تحول جدیدی در راستای بهره‌گیری از واقعیت مجازی در تئاتر ایجاد شد و فردی که وارد محیط مجازی می‌شد، نه تنها می‌توانست با سایر افراد تعامل برقرار کند، بلکه با یک عروسک دیجیتالی که از قابلیت تقلید حرکات موزون برخوردار بود، تعامل برقرار می‌کرد و می‌توانست این حرکات را بدون تقلید کردن نیز انجام دهد.

زمانی که واقعیت مجازی به صنعت تئاتر رسید و دنیای جدیدی را خلق کرد، پایه و اساس رابطه‌ها نیز در دنیای تئاتر تغییر کرد و رابطه بین فضا، بازیگر و تماشاگر به رابطه بین تماشاگر و فضا تغییر پیدا کرد. از آن پس مخاطبان دیگر نقش مجهولی در تئاتر نداشتند، حرکات نمایشی جای خود را به حرکات واقعی دادند و این تماشاگران بودند که نحوه انجام آن‌ها را مشخص می‌کردند.

در سال ۲۰۰۳ نیز بازی جالبی به نام Second Life ساخته شد که افراد در آن وارد یک دنیای مجازی می‌شوند و می‌توانند، آواتارهایی شبیه خودشان را بسازند و زندگی مجازی را تجربه کنند. کاربران می‌توانند در این بازی علاوه بر آواتار، ساختمان‌ها و اشیای مختلفی را نیز ایجاد کنند تا فضای مناسب برای آموزش تئاتر و یا حتی انجام تئاتر حرفه‌ای فراهم شود؛ به‌عنوان مثال می‌توان دانشجویان تئاتر می‌توانند تحت نظارت استاد خود محیط مجازی آموزشی خود را ایجاد کنند و در طول فرایند یادگیری لحظه به لحظه با استاد خود تعامل برقرار کنند.

فراتر از واقعیت

در یکی از نمایش‌ها، از Second Life به شیوه جالبی استفاده شد. آواتار بازیگران در محیط مجازی ایجاد شده در این بازی برای آواتار‌های مخاطبان، به صورت زنده برنامه اجرا کردند و هم‌زمان خود بازیگران هم در محیط واقعی و برای مخاطبان واقعی برنامه اجرا کردند.

هنگام اجرای تئاتر، دوربین‌ها از صحنه واقعی فیلم‌برداری می‌کردند و آن را در محیط مجازی ایجاد شده توسط Second Life نمایش می‌دادند و هم‌زمان هم آن محیط مجازی در محیط واقعی نمایش داده می‌شد. این اتفاق باعث ایجاد یک ارتباط فضایی - زمانی بین دو فضای واقعی و مجازی، بازیگران و مخاطبان حاضر در هر دو صحنه شد.

واقعیت مجازی این امکان را برای ما فراهم می‌کند که محیط اجرای تئاتر را بدون هیچ‌گونه محدودیتی طراحی کنیم و به آواتارهای بازیگران این اجازه را می‌دهد که با صحنه و با یکدیگر بدون هیچ‌گونه تاخیری ارتباط برقرار کنند. بازیگران با استفاده از این فناوری می‌توانند مطابق میل خود در صحنه رفتار کنند؛ مثلا راه بروند، بدوند یا حتی پرواز کنند!

رشد فناوری واقعیت مجازی زمینه بهره‌گیری از توانایی‌های بالقوه این فناوری در سالن‌های تئاتر را فراهم کرده است. پلتفرم‌های جدیدی مانند Facebook Space می‌توانند باعث تقویت این شرایط شوند. در اپلیکیشن Facebook Space کاربران این شبکه اجتماعی در یک محیط تعاملی سه بعدی با دوستان خود ارتباط برقرار می‌کنند و این ارتباط به‌گونه‌ای است که انگار همه آن‌ها در یک اتاق در کنار هم هستند.

در آینده امکان تماشای سرویس نتفلکیس و همچنین ویدیوهای ۳۶۰ درجه با استفاده از هدست‌های واقعیت مجازی فراهم می‌شود؛ البته ایجاد چنین شرایطی کمی زمان‌بر است. می‌توان گفت در آینده امکان تماشای تئائر از راه دور با استفاده از هدست‌های واقعیت مجازی ممکن می‌شود و افراد در فضایی قرار می‌گیرند که انگار در خود سالن تئاتر هستند.

واقعیت مجازی در آینده این امکان را فراهم خواهد کرد که افراد سالن تئاتر مجازی شخصی خود را داشته باشند و در این سالن فیلم، بازی، موسیقی و اجرای بازیگران با یکدیگر ترکیب می‌شوند.