کدام یک بهتر است؟ 4 گیگابایت رم در iOS یا 18 گیگابایت رم در اندروید؟
جدیدترین گوشی اپل، یعنی آیفون ۱۳ هنوز ۴ گیگابایت رم دارد (لازم به‌ذکر است که بالاترین نسخه این سری، یعنی آیفون ۱۳ پرو مکس نیز تنها ۶ گیگابایت رم دارد). اما بازار گوشی‌های جدید اندرویدی، تقریباً از رم‌های ۴ گیگابایتی خارج شده است. این روزها، گوشی‌های اندرویدی، دارای حداکثر ۱۸ گیگابایت رم هستند. در واقع، با فناوری افزایش حافظه، این دستگاه‌ها می‌توانند تا ۲۰ گیگابایت رم یا بیشتر نیز داشته باشند. این مقدار بسیار بیشتر از آن چیزی است که بسیاری از رایانه‌های رومیزی رایج دارند.
کدام یک بهتر است؟ 4 گیگابایت رم در iOS یا 18 گیگابایت رم در اندروید؟
با توجه به اینکه میلیون‌ها نفر از گوشی‌های آیفون استفاده می‌کنند، یک سوال واضح برای بسیاری از کاربران وجود دارد. چرا ۴ گیگابایت رم برای آیفون‌ها کافی است در حالیکه همین ظرفیت به سختی می‌تواند برای گوشی‌های اندرویدی کافی باشد؟ آیا اپل در صرفه‌جویی ظرفیت رم، بهتر عمل می‌کند یا سیستم‌عامل اندروید بسیار ضعیف بهینه شده است؟ .
اول از همه، باید عملکرد حافظه تلفن همراه را درک کنید. وظیفه حافظه، ذخیره‌سازی موقت داده‌های عملکردی پردازنده است. بنابراین، کاربران می‌توانند هر زمان که بخواهند این اطلاعات را بازیابی کنند. به عنوان مثال، اگر نرم‌افزاری که روی تلفن همراه اجرا میشود با یک آزمون ریاضی مقایسه شود، آنگاه حافظه، مانند کاغذ نوشته‌شده‌ای است که مراحل محاسبه را به عهده دارد و پردازشگر، فرمول محاسباتی بوده که مسئول محاسبه است. یعنی وقتی مساحت کاغذ نوشته‌شده ناکافی باشد، بازده محاسبه کاهش می‌یابد. این بدیهی است که در نهایت سرعت پاسخگویی به سوالات نیز تحت تاثیر قرار خواهد گرفت.
از مثال بالا به راحتی می‌توان نتیجه گرفت که آیفون به چنین حافظه بزرگی نیاز ندارد. علاوه بر این، الگوریتم آن ساده‌تر و کارآمدتر است و نیازی به کاغذ زیادی ندارد. در غیر این صورت، دارای یک پاک کن است که می‌توان، نوشته‌های آن را در حین شمارش پاک و محل استفاده‌شده را به موقع تمیز کرد. البته این فقط یک استنتاج منطقی بر اساس رویدادهاست. بیایید دلایل دقیق‌تر را تجزیه و تحلیل کنیم.
تفاوت‌های اکوسیستم بین سیستم‌عامل‌های iOS و اندروید
اول از همه، اگرچه هر دو سیستم iOS و اندروید، گوشی‌های هوشمند با صفحه‌نمایش لمسی نتیجه‌گرا هستند، با این حال، منطق عملیاتی این دو سیستم کاملاً از یکدیگر متفاوت است.
به عنوان مثال، به دلیل محدودیت سرویس‌های گوگل در اندروید، همه برنامه‌ها باید در پس‌زمینه کار کنند، یعنی اگر یک برنامه ۱۰۰ مگابایتی را باز کنید، حافظه پس‌زمینه، ۱۰۰ مگابایت کاهش می‌یابد. در واقع، برنامه گوشی اندرویدی شما به‌طور مداوم در طول روز در دسترس شما خواهد بود. این بدان معنی است که برنامه‌های زیادی در پس زمینه اجرا می‌شوند. این موضوع صرف‌نظر از این نکته است که در حال حاضر از آنها استفاده می‌کنید یا خیر. این مدل اندروید، بدیهی است که یک مدل حافظه فشرده است، یعنی حافظه زیادی مصرف کرده، بنابراین به رم بیشتری در گوشی‌های اندرویدی نیاز است.
iOS در مقابل اندروید
سیستم اپل iOS از مکانیزم Tombstone (سنگ قبر) پس‌زمینه استفاده کرده و پذیرش اطلاعات با سرویس اپل یکپارچه می‌شوند. در این سیستم‌عامل، همه پیام‌ها و دستورات APP، ابتدا باید به سرویس اعلان اپل ارسال شده و سپس برای کاربر ارسال شوند، بنابراین فقط یک رابط مورد نیاز است. با این حال، این کار، کاربران را برای دریافت آخرین اخبار به تاخیر می‌اندازد.
در عین حال، زمانی که برنامه در پس‌زمینه است، اندروید دارای مکانیسم عملیاتی واقعی است و iOS از پس‌زمینه مجازی استفاده می‌کند. در iOS، زمانی که برنامه در پس‌زمینه باشد، عملیات به حالت تعلیق در می‌آید و کار نمی‌کند. هنگامی که کار قبلی متوقف میشود، سیستم وضعیت برنامه فعلی را ثبت می‌کند و زمانی که برنامه نیاز به از سرگیری داشته باشد، آن برنامه با توجه به سوابق موجود، به حالت قبل از وقفه باز می‌گردد.
در سیستم‌عامل اندروید، برنامه‌های بیشتر، به حافظه بسیار بیشتری نیز نیاز دارند. با افزایش تعداد برنامه‌های داخلی، گوشی‌های هوشمند اندرویدی به برنامه‌های بسیار بیشتری نیز نیاز دارند. مزیت iOS، عدم نیاز به حافظه زیاد است. بنابراین، اکنون می‌توانیم بفهمیم که چرا اپل با 4 گیگابایت رم، راحت است در حالیکه اندرویدی‌ها در حال حاضر 18 گیگابایت رم دارند.
تفاوت بین الزامات حلقه بسته و منبع باز برای توسعه‌دهندگان برنامه‌ها
برنامه‌ای که روی اندروید و iOS اجرا میشود، حافظه متفاوتی را اشغال می‌کند. علاوه بر تفاوت در مکانیسم سیستم، بهینه‌سازی برنامه توسط توسعه‌دهنده نیز با حافظه اشغال‌شده ارتباط دارد. iOS یک سیستم بسته است که فقط اپل می‌تواند از آن استفاده کند، بنابراین اپل الزامات سخت‌گیرانه‌تری برای توسعه‌دهندگان و مکانیزم بررسی کامل‌تر، دارد. توسعه‌دهندگان برای انطباق با سخت‌افزار اپل، به مکانیزم بهینه‌سازی قوی‌تری نیاز دارند.
در مقابل، اندروید به عنوان یک سیستم منبع باز شناخته میشود که مکانیزم مدیریتی ضعیف‌تری دارد. بنابراین، برای توسعه‌دهندگان برنامه، نیازی به فکر کردن زیاد در مورد سازگاری سخت‌افزار نیست. این منجر به این واقعیت میشود که اگرچه APP، همان APP است، اما حافظه اشغال‌شده توسط اندروید به دلیل بهینه‌سازی ناکافی، بزرگتر از iOS است.