نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها چطور به تدریج زیاد شد؟

نسبت صفحه نمایش به بدنه چیست؟

حتما شما هم اصطلاح "نسبت صفحه نمایش به بدنه" یا همان "Screen-To-Body Ratio" را شنیده‌اید. اما این اصطلاح دقیقا به چه معناست و چه مفهومی دارد؟ نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها نشان دهنده آن است که چه مساحتی از پنل جلوی گوشی توسط صفحه نمایش دستگاه احاطه می‌شود. این مقدار با درصد مشخص می‌شود. برای مثال زمانی که می‌گوییم نسبت صفحه نمایش به بدنه گلکسی S9 سامسونگ 83.6 درصد است، یعنی حدود 83.6 درصد از کل مساحت پنل جلوی این گوشی توسط صفحه نمایش آن احاطه می‌شود. اما نسبت صفحه نمایش به بدنه چه مزیتی دارد؟

همانطور که می‌دانید این روزها اندازه و ابعاد صفحه نمایش گوشی های موبایل در حال افزایش است، اما افزایش اندازه صفحه نمایش خود به خود منجر به افزایش ابعاد بدنه گوشی هم می‌شود و این مسئله اصلا جالب نیست. برای جلوگیری از بروز این مشکل صفحه نمایش های بدون حاشیه روی کار آمدند. بدین ترتیب، لبه های قاب گوشی ها در پنل جلویی باریک و باریک تر شدند و صفحه نمایش دستگاه با ثابت نگه داشتن ابعاد بدنه بزرگ تر شد. این امر به تدریج منجر به افزایش نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها شده و سبک طراحی مدرن فعلی را در این گجت ها به وجود آورد. بنابراین به طور کلی با افزایش نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها می‌توانیم گوشی هایی با ابعاد و اندازه متعارف و نمایشگری بزرگ تر را در اختیار داشته باشیم!

نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها چگونه به مرور افزایش یافت؟

در سال 2011 و زمانی که سامسونگ نخستین نسخه فبلت گلکسی نوت را با نمایشگری 5.3 اینچی معرفی کرد، تجهیز گوشی ها به نمایشگر بزرگ اصلا در بین کاربران جا افتاده نبود. حتی شرکت های بزرگی مثل اپل تجهیز گلکسی نوت سامسونگ به نمایشگر 5.3 اینچی را مورد تمسخر قرار دادند. اپل در بیانیه‌ای اظهار کرده بود که استفاده از گوشی با صفحه نمایش 5.3 اینچی در حین مکالمه شبیه به آن است که یک نان بربری را در دست بگیرید و با آن مکالمه کنید! اما زمان ثابت کرد که ایده سامسونگ برای تجهیز گوشی ها به صفحه نمایش بزرگ‌تر کاملا ایده درستی بوده است. حتی اپل هم در سال 2017 مجبور شد نسخه‌ای از آیفون های جدیدی (آیفون 6 پلاس) را با تجهیز به صفحه نمایشی 5.5 اینچی روانه بازار کند.

با افزایش استقبال کاربران از گوشی های مجهز به صفحه نمایش بزرگ، روز به روز ابعاد صفحه نمایش گوشی ها افزایش یافت اما در این میان معضلی وجود داشت و این معضل مربوط به  افزایش ابعاد و اندازه گوشی ها می‌شد. طبیعی بود که هرچه صفحه نمایش گوشی بزرگ تر باشد، اندازه آن هم بزرگ‌تر شود. بنابراین شرکت های سازنده گوشی در پی ایجاد راه حلی برای رفع این مشکل شدند. در اینجا بود که پای صفحه نمایش های بدون حاشیه به میان آمد! گوشی هایی که از صفحه نمایش بدون حاشیه بهره‌مند هستند، به گونه‌ای طراحی شده‌اند که قاب آن ها در پنل جلو لبه های بسیار باریکی دارد و بدین ترتیب امکان نصب صفحه نمایش بزرگ تر در آن ها بدون نیاز به افزایش ابعاد و بدنه گوشی فراهم می‌شود. طبیعتا این امر سبب افزایش نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی خواهد شد.

اما از رشد تدریجی نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها چطور انجام شد؟ به بیان دیگر چه گوشی هایی در این میان به رشد تدریجی نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی ها کمک کردند؟ در ادامه این مطلب قصد داریم به مرور این مسئله بپردازیم و روند رشد یا افزایش نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی های هوشمند را از سال 2007 تا به امروز (سال 2018) مورد برسی قرار دهیم. در این راستا گوشی هایی را به شما معرفی می‌کنیم که نقش مهمی در روند رو به رشد نسبت صفحه نمایش به بدنه ایفاء کرده‌اند. بنابراین با کلیک همراه باشید.

سال 2007: گوشی BlackBerry Curve

چند ماه قبل از رونمایی اپل از اولین نسخه آیفون هایش، شرکت بلک بری از گوشی اختصاصی تحت عنوان BlackBerry Curve رونمایی کرد که کیبورد فیزیکی را به همراه داشت و صفحه نمایشی 2.5 اینچی با حالتی خمیده در بخش فوقانی آن نصب بود. نسبت صفحه نمایش به بدنه این گوشی چیزی در حدود 30.1 درصد بود و در آن زمان بسیار جالب به نظر می‌رسید.

سال 2007: آیفون اپل

در ماه ژوئن سال 2007 شرکت اپل به طور رسمی از اولین نسخه آیفون هایش رونمایی کرد. گوشی از بدنه‌ای نسبتا ضخیم بهره‌مند بود و صفحه نمایشی 3.5 اینچی داشت که در لبه فوقانی و زیرین آن حاشیه های ضخیمی دیده می‌شد. با این وجود نسبت صفحه نمایش به بدنه آیفون مذکور به چیزی در حدود 52 درصد می‌رسد و یک قدم رو به جلوی چشمگیر در این زمینه ایجاد کرده بود. با توجه به اینکه در این گوشی از کیبورد فیزیکی استفاده نمی‌شد، خیلی زود اهمیت نیاز به تجهیز گوشی های لمسی به صفحه نمایش بزرگ تر احساس شد.

سال 2008: گوشی HTC Dream

اولین گوشی هوشمندی که با تجهیز به سیستم عامل اندروید به طور با اهداف تجاری روانه بازار شد، گوشی HTC Dream بود. این گوشی در ماه اکتبر سال 2008 روانه بازار شد و خیلی زود توانست توجه برخی از کاربران و علاقمندان به موبایل را جلب کند. گوشی حالتی کشویی داشت و صفحه نمایش آن 3.2 اینچی و لمسی بود، اما با این حال دستگاه از یک صفحه کلید فیزیکی هم بهره می‌برد. نسبت صفحه نمایش به بدنه این گوشی به حدود 46.5 درصد می‌رسید.

سال 2009: گوشی Motorola Droid

گوشی موتورولا دروید هم تقریبا سبک طراحی مشابه گوشی HTC Dream را ارائه می‌کرد و حالتی کشویی داشت. این گوشی صفحه نمایشی 3.7 اینچی را ارائه می‌کرد و کیبورد فیزیکی را هم به همراه داشت. گوشی موتورولا دروید از نظر نسبت صفحه نمایش به بدنه تقریبا در آن زمان رکورددار بود و نسبتی در حدود 54.3 درصد را ارائه می‌کرد.

سال 2010: گلکسی S سامسونگ

سامسونگ در سال 2010 به طور رسمی از اولین نسخه سری گوشی های گلکسی S رونمایی کرد و خیلی زود هم پتانسیل بالای خود برای کسب موفقیت های بیشتر در صنعت موبایل را به رخ کشید. این گوشی از صفحه نمایشی 4 اینچی بهره‌مند بود و دو لبه سمت راست و چپ آن نسبت به سیر گوشی های موجود در بازار به مراتب باریک‌تر طراحی شد.  صفحه نمایش گلکسی S سامسونگ لمسی بود و دستگاه به از کیبورد فیزیکی بهره نمی‌برد، بلکه یک دکمه هوم داشت که در زیر نمایشگر آن تعبیه می‌شد. نسبت صفحه نمایش به بدنه گلکسی S سامسونگ به چیزی در حدود 58 درصد می‌رسید که عددی جالبی توجه محسوب می‌شد.

سال 2011: گلکسی نوت سامسونگ

سامسونگ خیلی زود تقاضای بازی برای تجهیز گوشی های موبایل به صفحه نمایش های بزرگ تر را درک کرد و در همین راستا در یک اقدام جالب از اولین نسخه گلکسی نوت با نمایشگری 5.3 اینچی رونمایی کرد! در آن زمان تجهیز گوشی ها به صفحه نمایشی با این ابعاد اصلا شایع نبود، اما سامسونگ عقیده داشت که این سبک طراحی فراگیر شده و مورد استقبال کاربران قرار می‌گیرد که البته این پیش ‌بینی کاملا درست بود. صفحه نمایش لمسی گلکسی نوت سامسونگ 5.29 اینچی بود. نسبت صفحه نمایش به بدنه این گوشی هم به چیزی در حدود 66.8 درصد می‌رسید.

سال 2013: گوسی ال جی G2

در سال 2013 به تدریج تجهیز گوشی های موبایل به صفحه نمایش های بزرگ تر رایج شد. در همین راستا گوشی ال جی G2 هم توسط شرکت ال جی به نمایشگری 5.2 اینچی مجهز شد. یکی از ویژگی هایی که این اسمارتفون را از سایر گوشی های مشابه متمایز می‌کرد این بود که بدنه گوشی و همچنین حاشیه های صفحه نمایش آن بسیار باریک تر از سایر گوشی های هم رده بودند. دکمه هوم گوشی هم به صورت فیزیکی در زیر نمایشگر آن تعبیه نشده بود و این امر سبب شد تا نسبت صفحه نمایش به بدنه آن به چیزی در حدود 75.9 درصد برسد. در سال 2013 کمتر گوشی با این نسبت نمایشگر به بدنه طراحی و روانه بازار شده بود و بدین ترتیب گوشی G2 ال جی نقش مهمی در فراگیر شدن هرچه بیشتر گوشی های با نسبت صفحه نمایش به بدنه بالا ایفاء کرد.

سال 2014: گوشی شارپ Aquos Crystal

گوشی Aquos Crystal یکی از اولین گوشی هایی بود که به واقع مفهوم صفحه نمایش بدون حاشیه را به شرکت های سازنده موبایل و کاربران معرفی کرد. صفحه نمایش این گوشی که در سال 2014 رونمایی شده بود در بخش فوقانی و لبه های راست و چپ تقریبا هیچ حاشیه‌ای نداشت و اصطلاحا کاملا بدون "بدون حاشیه" (Bezel-less) بود. اما در بخش زیرین نمایشگر این گوشی زائده بسیار زننده‌ای از بدنه و قاب دستگاه قابل مشاهده بود که سنسور دوربین سلفی گوشی هم روی آن نصب می‌شد. بدین سبب نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی Aquos Crystal به چیزی در حدود 78.5 درصد می‌رسید. این گوشی اگرچه چندان در فروش موفقیت آمیز عمل نکرد اما نقش مهمی در جا افتادن تجهیز گوشی ها به نمایشگرهای بدون حاشیه ایفاء کرد.  

سال 2016: شیائومی Mi Mix

شرکت شیائومی هم یکی دیگر از اولین کمپانی هایی بود که از صفحه نمایشی بدون حاشیه در یکی از گوشی های رسمی و تجاری خود استفاده کرد. این گوشی شیائومی می میکس نام دارد که در سال 2016 شاهد رونمایی از آن بودیم. صفحه نمایش این گوشی 6.4 اینچی بود و تقریبا کل پنل جلوی دستگاه را احاطه می‌کرد. نسبت صفحه نمایش به بدنه آن به چیزی در حدود 83.6 درصد می‌رسید. گوشی شیائومی می میکس توانست در بازارهای آسیایی فروش خوبی داشته باشد و پس از آن شرکت های بیشتری به سمت پیاده‌سازی این سبک طراحی و استفاده از صفحه نمایشگر های بدون حاشیه در گوشی های هوشمند روی آوردند.  

سال 2017: گلکسی S8 و S8 پلاس سامسونگ

سامسونگ در سال 2017 با رونمایی از دو گوشی گلکسی S8 و S8 پلاس از اصطلاح سبک طراحی نمایشگر منحصر به فرد خود تحت عنوان "اینفینیتی دیسپلی" (Infinity Display) هم پرده‌برداری کرد. ماهیت این سبک طراحی در واقع مشابه با همان نمایشگرهای بدون حاشیه بوده و در افرایش نسبت صفحه نمایش به بدنه گوشی خلاصه می‌شود. سامسونگ از سال 2017 تا به امروز در تمام پرچمداران خود این سبک طراحی را پیاده سازی کرده و پرچمدارانش نظیر گلکسی نوت 8، گلکسی S9، گلکسی S9 پلاس و گلکسی نوت 9 را هم به نمایشگرهایی بدون حاشیه مجهز کرده است، اما در هر صورت گلکسی S8 و S8 پلاس اولین گوشی های سامسونگی بودند که این سبک را ارائه می‌کردند. نسبت صفحه نمایش به بدنه گلکسی S8 و S8 پلاس به چیزی در حدود 84 درصد می‌رسد.  

سال 2017: گوشی اسنشال فون (Essential Phone)

گوشی اسنشال فون از آن دسته گوشی هایی است که شاید نام آن را زیاد نشنیده باشید، اما نقش خیلی مهمی در فراگیر شدن سبک طراحی خاص و بدون حاشیه صفحه نمایش گوشی های هوشمند داشته است. این گوشی نمایشگری 5.71 اینچی و بدون حاشیه داشت و در بخش فوقانی صفحه یک بخش کوچک را برای تجهیز لنز دوربین سلفی ارائه می‌کرد که اصطلاحا به آن "ناچ" (Notch) گفته می‌شود. این گوشی اولین گوشی بود که این تکنیک را برای نصب سنسور دوربین سلفی ارائه کرد و هم اکنون این سبک در خیلی از گوشی های مدرن در حال پیاده‌سازی است.و جالب است بدانید که صفحه نمایش گوشی اسنشال فون نسبت صفحه نمایش به بدنه 84.9 درصدی را ارائه می‌کند و از این نظر یکی از برترین گوشی های موبایل فعلی موجود در بازار محسوب می‌شود.

سال 2018: گوشی Vivo Nex و Oppo Find X

اما شاید برایتان جالب باشد که رکورددار بیشترین نسبت صفحه نمایش به بدنه در گوشی های موبایل دو شرکت چینی ویوو (Vivo) و اوپو (Oppo) هستند. گوشی ویو نکس (Vivo Nex) صفحه نمایشی 6.59 اینچی دارد که نسبت نمایشگر به بدنه 91.24 درصدی را ارائه می‌کند! در سمت مقابل گوشی اوپو فایند ایکس هم به نمایشگری 6.42 اینچی مجهز است که نسبت صفحه نمایش به بدنه آن تقریبا 93.8 درصد خواهد بود. بنابراین این دو گوشی هم اکنون از نظر نسبت نمایشگر به بدنه رکورددار هستند.

جمع‌بندی

همانطور که مشاهده کردید در این مطلب با ماهیت نسبت صفحه نمایش به بدنه در گوشی های موبایل آشنا شدید و مروری بر سیر تکاملی و روند پیشرفت این عامل از سال 2007 تا به امروز در گوشی های هوشمند داشتیم. نظر شما در رابطه با افزایش روز افزون گوشی های با نمایشگر بدون حاشیه و نسبت صفحه نمایش به بدنه بزرگ چگونه است؟ آیا از این سبک طراحی در گوشی های موبایل راضی هستید؟