آیا تکنولوژی ما را به انزوا می‌کشاند یا به یکدیگر نزدیک‌تر می‌کند؟

به گزارش کلیک، از دهه ۹۰ میلادی که کامپیوترهای شخصی شروع به نفوذ در خانواده‌ها در سرتاسر جهان کردند، بحثی پیرامون اینکه آیا حضور رو به رشد اینترنت و فناوری‌ محاسباتی در زندگی ما منفعتی به همراه دارد یا مانعی برای تعامل اجتماعی بین افراد جامعه می‌شود مطرح شده است. برخی معتقدند که به دلیل عدم توانایی در متمایل کردن چشمانمان از سمت اسکرین به سمت دیگری ما بیشتر منزوی می‌شویم. برخی دیگر می‌گویند که اینترنت باعث می‌شود که به تعامل و تبادل ایده‌ها در فرهنگ‌های متفاوت بپردازیم، در حالی که در چند دهه قبل این مساله قابل دسترس نبود. برای تجزیه و تحلیل این بحث‌ها، نیاز داریم که استدلال‌های مختلف را کشف کنیم.

عوامل انزوا
مقاله‌هایی که در این باره توسط ربکا هریس در Telegraph نوشته شده است یک استدلال محکم ارائه می‌دهد که فناوری انزوای اجتماعی بیشتری را به همراه می‌آورد. در مقاله ربکا هریس که از پایان‌نامه او استخراج شده است، او به گزارش‌های کلیسای انگلستان استناد کرده است که در این گزارشات آمده است که در جوامع محلی، انزوای اجتماعی بیشتر شده است. همچنین موسسه استنفورد در یک مطالعه کیفی جامعه شناسی با این نظر موافق بوده است، چرا که در تجزیه و تحلیل در جامعه آمریکا نشان داده شده است که کسانی که زمان قابل توجهی را با اینترنت می‌گذرانند به طور متوسط کمتر از۷۰ دقیقه با خانواده خود تعامل دارند. افرادی که معتقدند که تکنولوژی ما را از هم دورتر می‌کند و به انزوا می‌کشاند اغلب انزوای اجتماعی را اینگونه تعریف می‌کنند: کاهش شدید در روابط عمیق‌تر با افرادی که نگرانی‌های اساسی ما در زندگی روزمره هستند.

عامل اتحاد
جامعه‌شناس معروف، چالز کولی گفته است که چه عمل عجیب و غریبی است زمانی که مرد بر سر میز صبحانه نشسته است، به جای صحبت کردن با همسر و کودکان خود نگاهش به اسکرین است، جایی که با شایعات بی‌اساس جهان احاطه شده است. اگر متن نظر چالز کولی در سال ۱۹۰۹ در مورد روزنامه نبود به نظر می‌رسید که با فناوری امروز مرتبط است. البته این مقایسه مانند یک چاقوی دو لبه است و همچنین نمی‌توان این قضیه را اثبات کرد که تکنولوژی ما را به هم متحد کرده است چرا که طبیعت تکنولوژی امروز و روزنامه متفاوت است. همچنین باید تاکید شود که مردم امروز می‌توانند با دوستان قدیمی و دوردست خود در تماس باشند که قبلا این مورد قابل تصور نبود.

نتیجه‌گیری: این‌ها همه به شما وابسته است
بیایید عمل چک کردن گوشی هوشمند را با غذا خوردن یکسان فرض کنیم. در عمل در حد اعتدال خوب است ولی وقتی که بیش از اندازه انجام شود به یک عادت ناسالم تبدیل می‌شود. کسانی که به گوشی هوشمند خود وابستگی دارند بیشتر از کسانی که گوشی همراه خود را فراموش می‌کنند و بعد از ۱۰ دقیقه پیاده‌روی متوجه این موضوع می‌شوند و یا افرادی که باتری گوشی آن‌هاخالی می‌شود و متوجه آن نمی‌شوند دچار اضطراب می‌شوند.
انزوای اجتماعی همه آن به خود فرد بستگی دارد و انتخاب فرد است. اینترنت و تکنولوژی کسی را منزوی نمی‌کند، آن‌ها فقط وسیله‌ای برای انزوا هستند که افراد خود آن‌ها را انتخاب می‌کنند. سمت دیگر سکه این است که این‌ها فرصتی برای ارتباط اجتماعی فراهم می‌آورند که روابط شخصی خود را با دوستان و خانواده خود حفظ کنید. من با مادرم که ۹۰۰۰ کیلومتر دورتر است با استفاده از فیس‌بوک ارتباط برقرار می‌کنم که چند دهه پیش این امکان از طریق تلگراف فراهم بود و یک قرن پیش ما نامه می‌نوشتیم که باید مسیر طولانی را طی می‌کرد تا به مقصد برسد.
اینترنت به ما این امکان را می‌دهد که با افرادی که در گوشه ذهن و خاطراتمان داریم ارتباط برقرار کنیم. دوستان قدیمی مدرسه و دبیرستان و حتی دوستان دوران کودکستان و عموزاده‌ها و دختران و پسران فامیل، همه آن‌ها از طریق شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک قابل دسترس هستند. این فرصتی است که برای ما مهیا شده است.
برو جلو و با افرادی که الان دلت برایشان تنگ شده است ارتباط برقرار کن و برگرد و بحث خوبی پیرامون اینکه چه چیزی بر روی تو تاثیر گذاشته که باور داری تکنولوژی بر روی تو اثر کرده است داشته باشیم.