اثر خارق العاده زمین لرزه بر روی انتشار دی اکسید کربن

فوران های آتشفشانی، مقدار بسیار زیادی دی اکسید کربن را در هوا منتشر می کند که حتی باعث می شود آلودگی های ایجاد شده توسط دودکش ها نیز بی اهمیت به نظر برسند.

به گزارش کلیک، پژوهش های اخیر نشان می دهد که یک پدیده طبیعی وحشتناک دیگر، نقش مهمی در ذخیره کردن کربن ایفا می کند.
زمین شناسان از مدت ها پیش می دانسته اند که دی اکسید کربن حاصل از فوران های آشفشانی در گذشته موجب به وجود آمدن اثر گلخانه ای و در پی آن افزایش دما، تبخیر آب و افزایش میزان بارندگی شده است و سپس بارانی باریده که سرشار از اسید کربنیک موجود در سنگ های روی سطح زمین است و این منجر شده که مقدار زیادی از کربن موجود در قطرات کوچک باران، به عنوان لایه ای از کربنات در زمین به دام بیفتد. زمین شناسان گمان می کردند که زمین لرزه ها به سبب ریزش کوه ها که بسیاری از درختان و گیاهان را تخریب می کنند، باعث شدند همه چیز خراب شود. کربن ذخیره شده در بافت های مرده گیاهان، بعداً از طریق اکسایش وارد اتمسفر می شود.

طولی نکشید که یک گزارش زمین شناسی از سوی ژانگ دانگ جین، یکی از اعضای انجمن محیط زیست چین و رابرت هیلتون از دانشگاه دورهام انگلستان ارزیابی شد. این دو نفر از آنجایی که تجربه های دست اولی از مشاهده واریزه های ریزش کوه داشتند که به سرعت توسط رودخانه ها جا به جا می شدند، گمان می کردند که اتفاق دیگری در حال رخ دادن است. این بدین معنا بود که این واریزه ها در مناطقی مانند بستر دریاچه ها و دلتای اقیانوس ها مدفون خواهند شد، جاهایی که در عوض آزاد کردن کربن در هوا، عملاً این کربن هزاران سال به دام می افتند. بنابر این، آن ها این طور نظریه پردازی کردند که زمین لرزه در واقع باید ذخیره سازی طولانی مدت کربن را افزایش دهد.

تحت شرایط طبیعی، بررسی چنین فرضیه ای غیر ممکن خواهد بود. اما دکتر جین و دکتر هیلتون متوجه روشی در این وضعیت شدند. همان طور که مشخص است، یک ایستگاه هیدرولوژی در رودخانه Zagunao در استان سیچوآن واقع در جنوب غربی چین، آب و نمونه های رسوب را به مدت دو سال جمع آوری کرده است، پیش از به وقوع پیوستن زمین لرزه عظیم ۷٫۹ ریشتری در سال ۲۰۰۸ که منطقه مجاور به نام ونچوآن را ویران کرد. بیش از ۶۹ هزار نفر در این زمین لرزه کشته و ۴٫۸ میلیون نفر بی خانمان شدند. این زمین لرزه همچنین موجب ۵۷٫۱۵۰ ریزش کوه در امتداد دره های رودخانه ای در این منطقه شد.

این شرایط غیرمعمول، فرصتی بی نظیر را در اختیار محققان قرار داد تا به انواع رسوب هایی که قبل و بعد از این فاجعه به سمت پایین رودخانه در جریان بودند، نگاهی بیندازند. علاوه بر این، دکتر جین، دکتر هیلتون و همکارانشان می توانستند در صورتی که واریزه های حاصل از ریزش کوه ها اکسید شوند و به این ترتیب کربن را قبل از این که با آب رودخانه ها شسته شود به اتمسفر بازگردانند، تحقیقات خود را به انجام برسانند.
پس از تجزیه و تحلیل ۱۵۰ نمونه گرفته شده از رودخانه به مدت چهار سال بعد از زمین لرزه و مقایسه کردن آن ها با نمونه هایی که در سال های قبل جمع آوری شده بودند، محققان توانستند به این نتیجه برسند که میزان رسوبات موجود در آب، بعد از ریزش کوه ها هفت برابر افزایش یافته است. مهم تر این که، آن ها پی بردند کم تر از ۲۰ درصد از کربن موجود در آب حاصل از گیاهان و خاک، قبل از این که توسط رودخانه جا به جا شود از طریق اکسایش آزاد شده است. به این ترتیب، محققان این گونه ارزیابی کردند که ذخیره بیش از ۱۴ مگاتن از کربنی که احتمالاً توسط زمین لرزه آزاد شده، پایان یافته است. طبیعتاً زمین لرزه ها می توانند فاجعه آمیز باشند. اما حتی آن ها نیز ممکن است برای بشر سود آفرین باشد.
منبع:economist