نگاهی به کامیون های بدون سرنشین از گذشته تا امروز

مدت زیادی است که ماشین های خودران به تیتر اول رسانه های حوزه تکنولوژی راه یافته ( اتومبیل های خودران در حال حاضر چه قابلیت هایی دارد؟ ). کامیون های بی سرنشین هم از این قاعده مستثنی نیستند، چرا که تقریبا همه قابلیت های ماشین های سواری خودران را در ابعاد بزرگتر در بر می گیرند ( رژه آزمایشی کامیون‌های خودران Daimler در خیابان ).

پیش بینی می شود در آینده نزدیک کامیون های بی سرنشین به وسایل بسیار ارزشمندی برای شرکت‌های مختلف حمل و نقل و باربری تبدیل شوند.

تاریخچه خودرو‌های خودران

تاریخچه ماشین های خودران به سال ۱۹۲۵ میلادی بازمی گردد. در آن زمان شرکت رادیو هودینا یک کنترل رادیویی را به نمایش گذاشت که توسط آن در خیابان های نیویورک کنترل یک خودرو را به عهده گرفت، به این شکل که این دستگاه با ارسال امواج رادیویی به مدارهای قطع کننده که موتور های الکتریکی کوچک را بکار می انداختند، رفتارهای حرکتی ماشین را کنترل می‌کرد. در ادامه در سال ۱۹۵۳ آزمایشگاه های RCA با موفقیت یک ماشین مینیاتوری ساختند که توسط مدارهای الکتریکی هدایت می‌شد و روند تحقیقات در جاهای مختلف ادامه داشت تا اینکه دولت آمریکا سه برنامه نظامی را به نام های Demo1 و Demo2 و Demo3 در سال ۲۰۰۰ تامین مالی کرد که هدف از این پروژه‌ها ساخت خودروهایی بود که توانایی حرکت در مسیرهای ناهموار و بدون جاده را دارا باشد؛ مسیرهای مملو از سنگ و ناهمواری و حتی جنگلی. همچنان روند تحقیقات در مکانهای علمی دیگر ادامه پیدا کرد تا به امروز که کمپانی‌های صاحب نام به فکر طراحی تریلی ها و کامیون های بدون سرنشین افتادند.

عوامل پیشرفت در ساخت خودروهای خودران

از جمله عواملی که می‌تواند باعث افزایش رشد و پیشرفت کامیون های بدون سرنشین شود، چالش برای یافتن راننده با تجربه است. صنعت حمل و نقل عموما در مورد رانندگان بسیار نگران است. رانندگی طولانی با کامیونها در جاده‌ها که شرط اصلی این شغل است و طی کردن روزهای زیاد در سفر و دوری از خانواده برای هر فردی امکان پذیر نیست. از دیگر مشکلات می توان به هزینه نیروهای انسانی یعنی رانندگان اشاره کرد که بعد از مسئله سوخت مهمترین پارامتر محسوب می‌شود؛ لذا حضور کامیون‌های خودران در صنعت حمل و نقل تاثیر بسزایی دارد.

تفاوت کامیون های بدون سرنشین با دیگر انواع ماشین خودران

کامیون‌های خودران با انواع مختلف ماشین های خودران متفاوت است؛ به طور مثال نگرانی های زیبایی شناختی برای طراحی اینگونه ماشین ها از خودروهای شخصی کمتر است. می‌توان گفت توجه اصلی برای ساخت کامیون های بدون سرنشین باید بر روی تنظیمات، کارایی و راندمان آن باشد و اینکه آیا یک تریلر به آن متصل است یا تریلرهای کوچک با تعداد بیشتر و حالت های مختلف. توجه به این مسائل در زمان طراحی می‌تواند هزینه‌های ساخت و تولید را به طور چشمگیری کاهش دهد. بنابراین می‌توان نتیجه‌گیری کرد که طراحی فنی و ساختار کارکرد کامیون های بدون سرنشین مهمترین شاخص ساخت و تولید آنها است.

نوع بار مهمترین چالش در طراحی کامیون‌های خودران

اما مسئله به همین جا ختم نمی‌شود، زیرا در صنایعی مانند نفت و گاز که با مواد محترقه و اشتعال زا سرکار دارند، وضعیت کمی متفاوت است. اینگونه صنایع باید بسیار آگاهانه و هوشمند عمل کنند؛ چرا که محصولات آنها همیشه در خطر آتش سوزی قرار دارد تا جایی که حتی استفاده از ابزار دیجیتال مانند موبایل و تبلت در پالایشگاه ها و مجموعه های تولید مواد سوختی می‌تواند باعث ایجاد جرقه شوند که نتیجه آن انفجار خواهد بود؛ به همین علت در این صنایع از استانداردهای ایمنی بسیار سختگیرانه‌ای استفاده خواهد شد.

جدا از مسائل ایمنی، ابعاد روانشناختی و اجتماعی نیز بسیار حائز اهمیت است، چرا که در حال حاضر کمتر کسی دوست دارد زمانی که با خانواده خود برای تعطیلات آخر هفته بیرون آمده یک تریلی حمل سوخت بدون راننده را پشت سر خود ببیند!

خسارت ناشی از واژگونی و تصادف یک تریلی حمل سوخت بسیار فراتر از وسایل نقلیه دیگر است که خود تهدید جانی و انسانی زیادی را در بر دارد، که البته این فقط جنبه جانی مسئله است؛ در کنار آن می‌توان به جنبه های مالی قضیه نیز اشاره کرد؛ به همین خاطر شرکت های حمل و نقل در حال حاضر از رانندگان باتجربه و دارای سابقه بالا برای تریلی های حمل سوخت خود استفاده می‌کنند.

با این تفاسیر، فقط زمانی می توانیم چرخه حمل و نقل مواد سوختی را در اختیار تریلی های خودران بگذاریم که رکورد ایمنی ثبت شده توسط این ماشین ها از رکورد رانندگان با سابقه و خبره بیشتر شود.

اتومبیل های خودران در عمل

در حال حاضر از لحاظ تکنولوژی به استفاده وسیع از ناوگان تریلی های خودران نزدیک و نزدیکتر شده ایم. با این حال برای اجرایی کردن آن با مسائل زیادی روبرو هستیم؛ مسائلی مانند شرایط جوی نامساعد مثل یخ زدن جاده ها، طوفان و یا عواملی مانند بسته شدن جاده و ساخت و سازهایی که در طول مسیر ممکن است جلوی راه این ماشین های سنگین سبز شوند. همه این موارد تنها نمونه های کوچکی از یک سناریوی واقعی از جهان واقعی ما است.

به نظر شما، آیا رسیدن به جهانی که در آن ماشین ها تمام کارهای سخت و طاقت فرسا را انجام دهند، روزی به واقعیت می پیوندد یا اینکه صرفا با یک آرزوی دیرینه مواجه ایم که برای تحقق آن نیاز به زمان بسیار بیشتری داریم؟