جداسازی موفقیت‌آمیز یک آنزیم گیاهی برای تولید انبوه سوخت‌های زیستی
محققانی که در پی یافتن راهی برای تولید سوخت‌های سازگار با محیط زیست بودند، به تازگی منبعی جدید اما غیرمعمول برای این کار یافته‌اند. نام این منبع جدید، بوتریوکاکوس برانی (Botryococcus braunii) است؛ جلبکی که به دلیل تولید هیدروکربن شناخته می‌شود. به گزارش کلیک، تیمی از پژوهشگران بین المللی این هفته اعلام کردند که با موفقیت، آنزیم مسئول تولید هیدروکربن در این جلبک را جداسازی کرده و به دنبال استفاده از آن برای تولید انبوه سوخت‌های زیستی هستند.
به گزارش کلیک، تیمی از پژوهشگران بین المللی این هفته اعلام کردند که با موفقیت، آنزیم مسئول تولید هیدروکربن در این جلبک را جداسازی کرده و به دنبال استفاده از آن برای تولید انبوه سوخت‌های زیستی هستند.
سوخت‌های زیستی، گونه‌ای از هیدروکربن‌ها هستند که از منابع فرآیندهای بیولوژیکی مشتق می‌شوند. این نوع از سوخت‌ها همانند سایر سوخت‌های حاصله از نفت به احتراق نیاز دارند و از نظر سازگاری با محیط زیست مشابه انرژی‌های خورشیدی یا بادی نیستند، اما مهم‌ترین مزیت آن‌ها این است که با سیستم‌های سوختی مبتنی بر گاز یا نفت موجود، سازگار هستند.
بوتریوکاکوس برانی (Botryococcus braunii) یک جلبک هرمی شکل است که تقریبا در سراسر جهان یافت شده و قادر به تولید هیدروکربن‌ها به عنوان بخشی از متابولیسم طبیعی خود است. این هیدروکربن‌ها حدودا ۴۰ درصد از وزن خشک ترکیب این گونه از گیاه را به خود اختصاص داده و در خارج از سلول‌های آن دفع می‌شوند. هر چند این جلبک از قابلیت تولید هیدروکربنی برخوردار است که می‌توان از آن به عنوان یک منبع سوخت استفاده کرد اما عدم تولید کافی، مانع از تبدیل شدن آن به یک منبع پایدار برای تولید انبوه سوخت‌های زیستی شده است. علیرغم این محدودیت‌ها، دانشمندان هنوز هم علاقه‌ای وافر به مطالعه این گونه از جلبک‌ها و بررسی سازوکارهایی دارند که منجر به تولید هیدروکربن توسط آن‌ها می‌شود.
در مقاله‌ای که به تازگی در ژورنال Nature Communication به چاپ رسیده است، محققان از یافته‌های خود مبنی بر کشف یک آنزیم، موسوم به سنتز ایکوپوکتان، پرده برداشتند. این آنزیم، نقشی اساسی در تولید سوخت‌های زیستی بر عهده دارد. در طول رشد آهسته جلبک بوتریوکاکوس برانی، سنتاز ایکوپوکتان، تنها مقدار ناچیزی هیدروکربن تولید می‌کند، اما قادر به تولید مقدار بیشتری نیز هست. هنگامی که این آنزیم به یک ارگانیسم سریع الرشد تزریق شود، می‌توان از آن برای افزایش میزان تولید هیدروکربن استفاده کرد.
تیموتی دوارنا، یکی از نویسندگان مقاله یاد شده و عضوی از تیم محققان این پروژه متشکل از دانشمندان دانشگاه‌های تگزاس A&M، علم و صنعت ژاپن، آریزونا و زیست فناوری چین گفت:"اگر ما بتوانیم اطلاعات ژنتیکی مربوط به ساخت این سوخت‌های زیستی را به ارگانیسم‌ها یا جلبک‌هایی با سرعت رشد بیشتر و یا حتی گیاهان قابل کشتی که قادر به تولید انبوه این نوع از سوخت‌ها هستند انتقال بدهیم، می توانیم روی این جلبک‌ها به عنوان منابعی پایدار از سوخت‌های زیستی حساب باز کنیم."
منبع: digitaltrends