رد مسکونی بودن سیاره های TRAPPIST-1 توسط برخی ستاره شناسان

به گزارش کلیک ، محققان با مطالعه بر روی انتشار طیفی TRAPPIST-1 به شواهدی دست یافتند مبنی بر اینکه ستاره ممکن است به حدی جوان باشد که زمان کافی برای خارج کردن کامل جو از سطح سیاره ها را نداشته باشد و این بدان معناست که ما هنوز هم می توانیم رویای زندگی در جهان های دور را در سر داشته باشیم.

ستاره شناسان از رصدخانه دانشگاه ژنوا در سوئیس دو نوع تشعشع ساطع شده از ستاره فوق العاده سرد کوتوله در TRAPPIST-1 را با هم مقایسه کردند و به این نتیجه رسیدند که این ستاره چندان پیر به نظر می رسد.

و این سوال پیش می آید که چه مقدار جو از سطح سیارات سنگی به سطح ستاره می پیوندد.

TRAPPIST-1 ستاره ای است که تقریبا ۳۹ سال نوری از ما فاصله دارد که سال گذشته حداقل سه سیاره آن کشف شد. در آن زمان خیلی مورد توجه نبود، اما ماه گذشته ناسا به کرات اعلام کرد که TRAPPIST-1 درواقع یک منظومه هفت سیاره ای است، و لقب منظومه ستاره ای خواهررا به خود گرفت، این منظومه شامل یک خانواده بزرگ از هفت شیء کوچک و خاکی است که نسبتا نزدیک به ستاره هایشان در حال گردشند.

ماه گذشته ستاره شناسان اعلام کردند که این سیاره ها درواقع متشکل از یک خانواده بزرگ از هفت جسم کوچک و خاکی است که نسبتا نزدیک به ستاره یشان در حال گردشند.

حدس و گمان های اخیر بیان کردند که حداقل تعداد کمی از سیاره ها می توانند در یک منظقه گلدیلاک واقع شوند، یعنی جایی که در آن آب ها ممکن است در سطوح صخره ای جمع شوند و بنابراین زندگی می تواند در اقیانوس های نیمه گرم تکامل یابد.

این اخبار جذاب باعث شد ناسا پوسترهای مسافرتی و هنری منتشر سازد و سیاراتی را در آن ها به نمایش می گذارند که به شیوه ای علمی تخیلی بزرگ تر از ماه باشند، همه این ها برگرفته از تصورات ماست.

البته ما باید برای حوادث ناراحت کننده هم آماده باشیم.

چرخش بسیار نزدیک سیاره ها نسبت به ستاره مادر سبب می شود سیاره ها به طور گرانشی بیش از حد قفل شوند بدان معنا که یک نمیکره دائما در مقابل خورشید قرار گرفته در حالی که نیمکره دیگر دائما در تاریکی مطلق است.

در ماه گذشته ما نسبت به دانستن این موضوع بی اهمیت بودیم که نزدیکترین سیاره شناخته شده که بیرون از منظومه خورشیدی ما در حال چرخش است پروکسیما قنطورس است که احتمالا یک کلوخه سنگ ساده است که به وسیله انفجار اشعه از ستاره کوتوله قرمز خالی از جو شده است.

در این مواقع تشعشعات حاصل از ستاره ها، گازها را در جو سیاره یونیزه می کند و باعث می شود ذرات بالا روند و از سطح سیاره در جهت جریان بادهای خورسیدی پیش روند.

سال گذشته، ستاره شناسان مطرح کردند که TRAPPIST-1 منبع نسبتا گرمی است تا حدی که سیاره های درونی آن ممکن است به دلیل اثر دانه های خورشیدی ۱۵ اقیانوس را در طول دوران زندگی از دست بدهند.

البته این موضوع بستگی دارد به اینکه دوران زندگی به چه معنا باشد.

در اکثر تحقیقات به عمل آمده، ستاره شناسان دو نوع تشعشع ساطع شده از ستاره کوتوله را با هم مقایسه کردند: اشعه ایکس ساطع شده از تاج باریک ستاره، و نور ماوراء بنفش از تشعشع لیمن-آلفا، که از اتم هیدروژن و از لایه کروموسفر در زیر تاج ساطع می شود.

به نظر می رسد که مقدار تشعشع ساطع شده از لیمن-آلفا در TRAPPIST-1 کمتر از نیمی از تشعشع در پروکسیما قنطورس است، و ازآنجایی که این ستاره ستاره ای خنک است چنین امری بدیهی است.

اما هر دو ستاره تقریبا مقدار یکسانی اشعه ایکس از خود ساطع می کنند، همه چیز عجیب به نظر می رسد، زیرا خروجی اشعه ایکس و اشعه ماوراء بنفش برای این دسته از ستاره ها در طول زمان کاهش می یابد، اشعه ایکس خیلی سریع تر محو می شود.

از آنجا که TRAPPIST-1 در اشعه ایکس تقریبا جریانی سه برابر بیش از لیمن-آلفا ساطع می کند بنابراین نتیجه آن است که این ستاره هنوز نسبتا جوان است.

"نسبتا جوان" یعنی اینکه تقریبا بیش از نصف یک بیلیون سال را دارا می باشد.

این حقیقت وجود دارد که این ستاره کاملا سریع در حال چرخش است و در حال افزایش وزن است و بنابراین ستاره پیری نیست.

همچنین این بدان معناست که تشعشعات اشعه ایکس در گذشته قوی تر بوده اند و در طول زمان کاهش یافته اند.

از آنجایی که پیش بینی شده است که انفجار تابش، جو را در طول ۱ تا ۳ بیلیون سال از داخل دو سیاره منظومه خارج می کند و در طول ۵ تا ۲۲ بیلیون سال بقیه خانواده را هم تهی می سازد، اگر عمر TRAPPIST-1 کمی بیش ۵۰۰ میلیون سال باشد، باز هم در صخره های آن ها آب موجود خواهد بود.

در حقیقت جای امیدواری است و این امکان وجود دارد در آینده نزدیک سیارات از جایی دورتر در منظومه خورشیدی به خورشید نزدیک شوند و برای مدت کوتاهتری در معرض انفجارات تابش شدید قرار گیرند.

اگر آن ها در حال حرکت در یک مدار باشند مدت زمان قرارگیری آن ها ۱۰۰ میلیون سال است اما ممکن است این مقدار برای منظومه ای مانند TRAPPIST-1 صحیح نباشد.

با وجود آنکه TRAPPIST-1 جوان به نظر می رسد حرکت آن در فضا در میان ستاره های پیر است بنابراین باید اطلاعات بیشتری در این مورد بدست آید.

اگر علاقمند به ستاره کوتوله دوردست هستید، ناسا در ۲۲ فوریه در طول یک ساعت تغییرات روشنایی این ستاره را نشان داد بدین صورت که از یکی از سیاره هایش که در حال عبور از مقابل ستاره بود و نور آن در حال کاهش بود، تصویر گرفت و این تصویر را منتشر کرد.

با وجود آنکه هر بلوک از پیکسل های چشمک زن ممکن است چندان جالب به نظر نرسد، به یاد داشته باشید که این تصویر متحرک ۴۴ مربع قوس لحظه ای در آسمان را پوشش می دهد.

این شاخه از ستاره ها به اندازه ای عجیب و غریب است که ممکن است هنوز رازهایی نهفته داشته باشد.