چه کسی مقصر تصادف خودروی بدون راننده گوگل است؟

به گزارش کلیک، البته این را هم باید اضافه کرد که این خودرو فقط ۳ کیلومتر بر ساعت سرعت داشته و شرکت گوگل اعلام کرده قسمتی از مسئولیت این تصادف را بر عهده می گیرد؛ زیرا تصور راننده آزمایشی و از قرار معلوم خود ماشین این بوده که اتوبوس سرعتش را کم می کند و به ماشین اجازه عبور می دهد.

در حال حاضر گوگل الگوریتم خود را برای چنین موقعیت هایی اصلاح کرده ولی این تصادف این سوال مهم را مطرح می کند: در تصادفی که خودروی خودران منجر به آن شده در چشم قانون چه کسی مقصر است؟ صاحب ماشین، کارخانه تولید کننده یا تولید کننده نرم افزار مربوطه؟ اگر اعلام جرمی صورت گیرد، چه کسی را به دادگاه فرا می خوانند؟ و شرکت بیمه کدام یک باید جبران خسارت کند؟

بیشتر ماشین های پیشرفته فناوری های مختلفی از کسیه هوا و ترمز ضد قفل گرفته تا کروز کنترل، اجتناب از برخورد و پارک خودکار را دارند که بدون دخالت انسان عمل می کنند ولی تعداد انگشت شماری خودرو وجود دارند که خودمختاری کامل، یعنی تصمیم گیری مستقل دارند. معمولا کنترل کامل خودرو همچنان در اختیار راننده آن است ولی با توجه به این که فناوری های پیشرفته دستیار راننده مانند کنترل پایدار الکترونیکی که برای حفظ کنترل خودرو توسط راننده طراحی شدند در مواقعی ممکن است این کنترل را خود به دست بگیرند، دیگر نمی توان با قاطعیت گفت کنترل کاملا در دست راننده است.

قصور راننده و شرکت
تا به امروز قانون همچنان مقررات مربوط به ماشین را متوجه انسان می داند. کنوانسیون بین المللی وین در زمینه ترافیک جاده ای، مسئولیت را بر گردن راننده ماشین می گذارد که در آن آمده «هر راننده باید در هر زمانی قادر به کنترل وسیله نقلیه خود باشد». راننده ها باید سلامت بدنی و توانایی مغزی برای کنترل خودرو و دانش و مهارت کافی برای جلوگیری از آسیب زدن خودرو به دیگران را داشته باشند. به طور مشابه، در قانون انگلیس، شخصی که از ماشین استفاده می کند معمولا مسئول اعمال آن است.

ولی بعد از یک تصادف، مسئولیت قانونی بستگی به این دارد که برخورد به خاطر غفلت انسانی بوده یا اشکال در خودرو و در مواردی، تصادف ممکن است در نتیجه هر دو عامل باشد. برای نمونه، منطقی به نظر می آید که از راننده انتظار داشت قبل از استفاده از ویژگی پارک خودکار، مواظب و مراقب خطرات بالقوه باشد.

خود کارخانجات تولید کننده خودروهای خودران در مورد احتمال وجود ایرادهای نرم افزاری و طراحی هشدارهایی را به مشتریان می دهند ولی با وجود این، اگر شواهدی مبنی بر تصادف به علت نقص محصول وجود داشته باشد همچنان این کارخانجات هستند که مسئول حادثه تلقی می شوند. در انگلستان، شکایت علیه شرکت ها به دلیل قصور به سال ۱۹۳۲ بر می گردد که در آن زمان، زنی به خاطر وجود یک حلزون مرده در بطری آبجوی زنجبیلی که او را مریض کرده بود، سازندگان آن را به دادگاه کشاند و در آن پرونده پیروز شد.

از دهه ۱۹۳۰ تا کنون راه زیادی آمده ایم. تصویب قوانینی مانند قانون حمایت از مصرف کنندگان سال ۱۹۸۷ راه حلی را جلوی پای افرادی قرار می دهد که محصولات معیوب خریداری کرده اند. در مورد وسایل نقلیه خودران، این مسئله نه تنها می تواند کارخانه تولید کننده خودرو را درگیر کند بلکه می تواند پای شرکتی که نرم افزار خودمختاری را برنامه نویسی کرده نیز به آن باز کند. مصرف کنندگان لازم نیست که ثابت کنند شرکت قصور کرده فقط کافی است ثابت کنند محصول معیوب بوده و باعث آسیب شده است.

هر چند اثبات این مسئله برای اجزایی مانند برف پاک کن ها یا قفل ها زیاد سخت نیست ولی اثبات این که اجزای نرم افزاری معیوب هستند و مهم تر آن که این عیوب باعث صدمه و خسارت شده اند بسیار پیچیده تر است. اگر شواهدی مبنی بر دخالت راننده در کار نرم افزار یا نادیده گرفتن عملکرد دستیار راننده موجود باشد، ایجاد مسئولیت مشکل است. این موضوع جایی که فناوری های پیشرفته می توانند رانندگی را بین ماشین و راننده تقسیم کنند مشکل سازتر می شود. تولید کنندگان محصول دفاعیه های خاصی دارند، مانند محدودیت های دانش علمی که آنها را از تشخیص عیب باز می دارد.

وظیفه مراقبت
وقتی موضوع به مسئولیت های راننده می رسد، قانون کنونی رانندگان را فارغ از این که ماشین چقدر از لحاظ فناوری پیشرفته و چقدر با آن فناوری آشنا هستند، آنها را ملزم به همان میزان مراقبت می داند. از رانندگان انتظار می رود که سطح قابل قبولی از صلاحیت را نشان دهند و اگر در معاینه فنی ماشین قصور کنند یا خطر قابل پیش بینی ایجاد نمایند که منجر به صدمه و خسارت شود، در آستانه متهم شدن به نقض وظیفه مراقبت قرار می گیرند. این مسئله بر این موضوع دلالت دارد که بدون تغییر قانون کنونی، خودروهای خودران به ما اجازه نمی دهند که چشمان مان را از جاده برداریم و یا پشت فرمان چرت بزنیم.

قانون کنونی به این معناست که اگر یک ماشین خودران تصادف کند مسئولیت بر گردن شخص خاطی است حال می خواهد این شخص راننده باشد که مراقبت لازم را انجام نداده یا کارخانه ای که یک محصول معیوب تولید کرده است. با توجه به این که خودمختاری نرم افزار باید پیرو مجموعه ای از قوانین منطقی باشد و هنوز به خوبیِ انسان با موارد غیر قابل پیش بینی برخورد نمی کند، منطقی است همچنان راننده را مسئول قصور بدانیم. در مورد تصادف گوگل، فرض این خودرو بر آن بوده که راننده اتوبوس فردی منطقی است و به او راه می دهد ولی انسان می داند و یا باید بداند که این موضوع همیشه درست نیست.

منبع:MSN