تبدیل میز کار به کامپیوتر با کمک واقعیت افزوده

در اوایل دهه ۹۰ میلادی یعنی اوایل دهه هفتاد شمسی، محققان شرکت زیراکس، نمونه مفهومی را با نام میز کار دیجیتال ارائه کردند. آنچه این دانشمندان در آن مدل مفهومی ارائه کردند چیزی شبیه به یک میز کار فلزی که بر روی آن اپلیکیشن های تقویم و ساعت و غیره قرار می گرفت و کاربر تنها با یک اشاره می توانست از آن ها استفاده کند. تصویر این میز کار با استفاده از دو دوربین که در بالای آن قرار داده شده بود تا تمامی حرکت های فردی که پشت میز نشسته است را لحظه به لحظه ثبت کنند، از طریق یک پروژکتور و یا کامپیوتر بر روی دیوار منعکس می شد.

کاربر با استفاده از این مدل مفهومی شرکت زیراکس قادر بود انجام کارهای خارق العاده ای مثل هایلایت کردن یک پاراگراف در متن، کشیدن و انداختن یک کلمه از کتاب و تبدیل آن به یک کلمه دیجیتال و کارهایی از این قبیل را انجام دهد. مثلاً برای پر کردن لیست هزینه ها، تنها کافی بود کاربر اعداد را روی یک صفحه گسترده دیجیتال بکشد و رها کند. در این مدل مفهومی به نوعی مرز بین دنیای فیزیکی و دنیای دیجیتال به طرز قابل توجهی کم رنگ شده بود. در واقع تنها کاری که کاربر لازم بود برای انجام کارهای خود انجام دهد نشستن پشت کامپیوتر بود. اما بر خلاف خلاقیتی که این محققان در مدل مفهومی خود از خود نشان داده بودند، دنیای دیجیتال در مسیر دیگری قرار گرفت و تلفن های همراه هوشمند و تبلت ها در این میان ظهور کردند. اما محققان هرگز تسلیم نشدند و ۳۵ سال بعد از ارائه مدل مفهومی میز کار دیجیتال، پروژه ای انجام شد که تا حدودی شبیه سازی میز کار دیجیتال زیراکس است.

رابرت شیااو، یکی از دانشمندان دانشگاه ملون، در پروژه اخیر خود به نام Desktography، مرز میان دنیای واقعی و دنیای دیجیتال را از بین برده است و به جای اینکه کاربران از طریق صفحه نمایش های کوچک با دنیای دیجیتال ارتباط بر قرار کنند، بدون واسطه می توانند با آن ارتباط برقرار کنند این پروژه به نوعی شبیه سازی همان مدل مفهومی زیراکس است اما لطف پیشرفت تکنولوژی، عملکرد آن نسبت به آنچه دانشمندان در آن زمان تصور می کردند بهتر است. شیااو با استفاده از دوربین های عمقی به همراه پروژکتور های جیبی مجموعه کوچکی ساخته است که کاربر می تواند به صورت مستقیم آن را به سوکت برق متصل کند. دوربین های عمیق تعبیه شده در این پروژه محیط پیرامون کاربر را به یک نقشه سه بعدی تبدیل می کند که مرتباً در حال تغییر است. یعنی کوچک ترین حرکت شی نیز در این نقشه سه بعدی نشان داده می شود. این اطلاعات سپس به بخشی از مجموعه که مغز آن شناخته می شود ارسال می شود. در این بخش الگوریتمی برای تشخیص انگشتان دست و محیط پیرامون کاربر استفاده می شود. تمایز قائل شدن میان انگشتان دست و محیط پیرامون از آن جهت که کاربر تمامی فرامین را با لمس کردن، ضربه زدن و غیره توسط انگشتان دست خود انجام می دهد بسیار مهم است.

برای جلوگیری از شلوغ شدن میز کار در این پروژه ابتدا اشیایی مثل کتاب، لیوان چایی و مثلاً برگه های روی میز کاربر توسط الگوریتم طراحی شده در این خصوص شناسایی می شوند و سپس این الگوریتم بر اساس اطلاعات دریافتی از محیط پیرامون کاربر تصمیم می گیرد که مثلاً اپلیکیشن تقویم در کجای میز کار قرار گیرد. یا اگر کاربر روزنامه ای را روی میز خود باز کند، الگوریتم استفاده شده در این پروژه برای راحتی کاربر سایر اپلیکیشن ها را به کوچک ترین اندازه خود تبدیل می کند. در واقع فضای لازم برای باز کردن روزنامه روی میز را در اختیار کاربر قرار می دهد.

Desktography بیشتر شبیه یک صفحه نمایش لمسی است که دقیقاً مانند آنچه کاربر در لپ تاپ یا گوشی همراه خود مشاهده می کند عمل می کند. البته قابلیت هایی مثل ضربه زدن با ۵ انگشت برای بزرگ تر کردن صفحه اپلیکیشن و یا مثلاً بلند کردن دست برای خروج از اپلیکیشن نیز در اختیار کاربر قرار گرفته است. اما در اکثر موارد، کاربر برای کار با اپلیکیشن از ضربه زدن روی آیکون و کشیدن انگشت روی میز استفاده می کند. به گفته شیااو، در این پروژه دنیای مجازی و واقعی به یک محیط یکسان تبدیل شده اند و مرزی بین این دو وجود ندارد. قرار است تا با کمک آزمایشگاه CMU، پروژکتور استفاده شده در Desktography به یک لامپ LED معمولی تبدیل شود تا کاربر بتواند از آن در همه جا استفاده کند. در حال قیمت این مجموعه در حدود هزار دلار تخمین زده شده است اما گفته می شود اگر به تولید انبوه برسد قیمت آن در حدود ۵۰ دلار برسد.