معرفی هواپیمایی عجیب برای ماموریتی خاص
این روزها در فضای مجازی شاهد تصویر هواپیمایی با ظاهر عجیب هستیم. در اینجا قصد داریم شما را با stratolaunch که به تازگی سر از آشیانه ی خود درآورده آشنا کنیم و از ویژگی ها و ماموریت تعریف شده برای این پرنده حرف بزنیم.
به گزارش کلیک-این هواپیمای تازه متولد شده اولین هواپیما با ظاهر عجیب نبوده و آخرین آن هم نخواهد بود اگر به تاریخ رجوع کنیم می توانیم نمونه هایی به مراتب عجیب تر از این پرنده را نیز ببینیم به طور مثال هواپیمای AD-1 که به سفارش ناسا تولید شد و در سال ۱۹۷۸ به پرواز درآمد دارای بال های زاویه داری بود و می توانست این بال ها را در آسمان بچرخاند. بعد از آن شاهد یکی از شاهکارهای مهندسی هوافضا یعنی Airbus Beluga بودیم که در سال ۱۹۹۱ برای جابهجایی قطعات بزرگ هواپیما ساخته شد. این هواپیما که ظاهری متفاوت دارد می تواند بزرگترین قطعات و حتی بدنه ی برخی از هواپیماهای ایرباس را درخود جای دهد و آن را بین کشورهای آلمان، انگلستان و فرانسه که اغلب کارخانه های ایرباس در آن قرار دارد منتقل کند.
استراتولانچ نیز به مانند هواپیمای عجیب دیگر برای ماموریتی خاص طراحی شده است. این ماموریت که پیش از این نیز سابقه داشته است برای پرتاب اجسام به فضا انجام می شود. این وسیله می تواند موشک یا فضاپیما را بین دو کابین خود متصل کند و آن را تا ارتفاع ۱۰٫۷ کیلومتر از سطح زمین بالا ببرد و رها کند (نمای شماتیک از ماموریت استراتولانچ را در شکل زیر می بینید). در سال ۱۹۷۷نیز از این ایده استفاده کردند و برای ارسال شاتل به فضا از یک هواپیمای ۷۴۷ استفاده کردند و توانستند شاتل را بر روی این هواپیما سوار کنند و آن را در ارتفاع ۷ کیلومتری از سطح زمین رها کنند.
در نگاه اول چنین ماموریت هایی با هزینه های سنگین شاید غیر معقول به نظر بیاد اما اگر پرتاب فضاپیما بخواهد از سطح زمین انجام شود باید محموله ای عظیم از سوخت همراه خود داشته باشد زیرا درصد قابل توجهی از وزن پرتابههای فضایی در هنگام پرتاب از روی زمین مربوط به حجم سوختی است که در فاز اولیه پرتاب توسط موتور برای غلبه بر جاذبه مصرف میشود. در مورد ویژگی های این هواپیما باید گفت فاصله ی دوسر بال استراتولانچ به ۱۱۷ متر می رسد این در حالی است که طول بال های A380 بزرگترین هواپیمای تجاری دنیا ۷۹ متر است همچنین با توجه به شش موتور بوئینگ ۷۴۷خود، توانایی جابه جایی محموله هایی به وزن ۲۲۶هزار کیلوگرم را دارد.
در جواب اینکه چرا تصمیم به ساخت هواپیما با این نوع پیکره بندی گرفته شده است باید گفت که مهندسان برای افزایش نیروی بار(لیفت) ناچار هستند که طول بالها را افزایش دهند اما این افزایش، مشکلاتی را به همراه دارد از جمله اینکه بال ها نیاز به سازه ای محکم تر دارند و این موضوع اضافه شدن وزن هواپیما را به همراه دارد. این هواپیما غول پیکر که در سالنی به وسعت بیش از ۸۰۰۰ متر مربع ساخته شده است و در حال انجام تست های نهایی می باشد و باید منتظر عملکرد اولین ماموریت آن در سال آینده باشیم.