پنج افسانه در مورد فناوری های آینده

کلیک - برخی آینده پژوهان، افرادی که با این نوع حدس و گمان ها سر و کار دارند، برخی چیزها را پیش بینی کرده اند، ولی برخی افراد می گویند این پیش بینی ها نادرست است. در این مقاله، به برخی ایده های جذاب نگاهی خواهیم انداخت که اصولا در موئرد فناوری های آینده هستند و در نوع خود افسانه محسوب می شوند.

پیش بینی روند یا تحولات آینده، بخصوص در مورد یک حوزه پویا و فعال مانند فناوری به ذات نادرست است، اما می توان در این خصوص حدس و گمان هایی زد. البته ممکن است که این حدس و گمان ها، نقطه مقابل برخی از فناوری ها باشد، ولی در این مورد کافی است شواهدی در دست داشته باشیم، به ویژه از سمت کارشناسان و متخصصان آن حوزه، تا بتوان به تشخیصی نزدیک به واقعیت دست یافت.

خب، اجازه دهید از یکی از ماشین های بزرگ افسانه ای از نسل پسا صنعتی شروع کنیم، شمارش معکوس:

۵- به زودی با اتومبیل های پرنده پرواز خواهیم کرد.

چندین دهه است که رانندگی با ماشین پرنده پیشگویی شده است. یکی از جذاب ترین فناوری های آینده است که خیلی آرمانگرایانه است و هر کسی می تواند در آسمان با آن رانندگی کند و به راحتی از مکانی به مکان دیگر برود و البته حرکت با آن بسیار سریع تر و ایمن تر از آن چیزی است که ما انتظارش را خواهیم داشت.

احتمالا فیلم نمونه های اولیه اتومبیل پرنده را دیده باشید، از روی زمین بر می خیزد، در هوا معلق است و احتمالا سقوط می کند. اما اولین هواپیمای اتومبیل مانند در واقع در سال ۱۹۱۷ از آن پرده برداری شد و بسیاری از تلاش های مشابه از آن پیروی کرده اند. هنری فورد، پیش بینی کرده بود که در سال ۱۹۴۰ تعداد زیادی ماشین های پرونده وجود خواهند داشت. با گذشت یک دهه از قرن ۲۱، به نظر نمی رسد که چندان به این پیش بینی نزدیک شده باشیم. ناسا رقابتی برای سرمایه گذاران ایجاد کرده است که اولین وسیله خودرو هوایی ایجاد کرده است و هنوز به نظر نمی رسد که به جز آژانس پروژه های تحقیقات پیشرفته دفاعی ایالات متحده آمریکا، آژانس های دیگری وارد شده باشند.

برای این پروژه چالش های بسیار ساده ای وجود دارد تا ماشین پرنده به طور گسترده اتخاذ گردد. هزینه، مسیرهای هوایی و مقررات آن، ایمنی، استفاده بالقوه در تروریسم، سوخت، آموزش خلبانان / رانندگان، فرود، سر و صدا، مخالفان صنعت خودرو و حمل و نقل، همه و همه در مورد ماشین پرونده صدق می کند. همچنین، این وسایل نقلیه به احتمال زیاد به عنوان خودرو در جاده های معمولی نیز عمل کنند و این یکی دیگر از چالش های تدارکاتی است.

در واقع، بسیاری از این به اصطلاح ماشین های پرنده را به عنوان چیزی واقعی که می توانند در جاده های هوایی راه بپیمایند فروخته می شوند، ترکیبی از هواپیما / ماشین که قادر است یک سفر کوتاه به مدرسه را برای بچه ها فراهم می کند. به علاوه اینکه به مراتب بیش از حد گران هستند و در سال ۲۰۱۱ یک نوع از آن ها با نام Terrafugia Transition دویست هزار دلار فروخته شده است.

۴-روش های تکینگی فناوری

در سال های اخیر، آینده نگاران برجسته مانند ری کورزویل استدلال کرده اند که در حال نزدیک شدن به تکینگی هستیم و شاید تا ۲۰۳۰ به آن دست خواهیم یافت. تعداد زیادی برداشت های متفاوت از اینکه دقیقا تکینگی چیست یا چه خواهد بود وجود دارد. برخی می گویند که یک هوش مصنوعی واقعی است که می تواند رقیب انسان در تفکر و خلاقیت باشد. به عبارت دیگر، ماشین ها از انسان و هر ماشینی که بر روی کره خاکی است در هوش پیشی خواهند گرفت و قادر به ایجاد چیزهای جدید از جمله ماشین آلات جدید هستند.

دیگران ادعا می کنند که این اتفاق یک انفجار در قدرت محاسبات است که به نحوی قدرت انسان و ماشین با یکدیگر ادغام شده تا چیزهای جدیدی مانند آپلود ذهنمان بر روی شبکه های مصنوعی بسازند.

منتقدان تکینگی مانند نویسنده و استاد دانشگاه داگلاس هوفستار، ادعا می کنند که این یک سناریو علمی تخیلی است که اساسا سوداگرانه است. هوفستار تکینگی را مبهم و بی فایده در مباحث معاصر می نامد. همچنین شواهد کمی وجود دارد که نوعی از موج جزر و مد از نوآوری فناوری های پیش بینی شده توسط کورزویل و دیگر آینده نگران قریب الوقوع است.

میچ کاپور، مدیر عامل سابق لوتوس، تکینگی را طراحی هوشمند برای افراد با IQ بالای ۱۴۰ خواند. دانشمند کامپیوتر، جف هاوکینگ مدعی است که تا زمانی که برای بدست آوردن چیزهایی بیشتر از آنچه تاکنون داریم ماشین های با هوشمندی بالا می سازیم، هوش واقعی به جای برنامه نویسی پیشرفته و قدرت پردازش بالا، براساس تجربه و آموزش ایجاد می شود.

نقاط مشکوک تعداد زیای از توهمات و پیش بینی های علمی تخیلی گذشته که هنوز محقق نشده اند، مانند شواهدی از تکینگی به خاطر این است که هنوز پایگاه هایی در ماه و یا گرانش مصنوعی نداریم. همچنین درک ماهیت آگاهی و قابلیت خلاقیت کمتر در ماشین ها و تکینگی غیر ممکن است و در نهایت قریب الوقوع بودن تکینگی بستگی به بخش های بزرگی در تداوم قانون مور دارد که البته قابل ذکر است که گوردون مور خودش بر تکینگی اعتقادی ندارد.

۳-قانون مور همیشه درست نیست.

قانون مور معمولا به این معناست که تعداد ترانزیستورهای روی یک تراشه با قدرت پردازش، هر دو سال دو برابر می شود. در واقع، گوردون مور دانشمند علوم کامپیوتر که قانون مور را در سال ۱۹۶۵ بیان کرد، در مورد هزینه های اقتصادی تولید تراشه و دستاوردهای علمی در پیشت پیشرفت های زراحی تراشه صحبت کرده است. مور معتقد است که هزینه های سالانه تولید تراشه در ۱۰ سال آینده نصف خواهد شد، اما ممکن است پس از آن پایدار نباشد. محدودیت قانون مور ممکن است از نظر اقتصادی باشد و کمتر محدودیت های علمی مدنظر است.

چندین کارشناس کامپیوتر برجسته ادعا کرده اند که قانون مور نمی تواند بیش از دو دهه دیگر دوام آورد. چرا قانون مور محکوم به فنا است؟ چون هرچه ترانزیستورها کوچکتر می شوند، تولید تراشه ها بسیار گران تر تمام می شود. یک تحلیلگر پیش بینی کرده است که تا سال ۲۰۱۴، ترانزیستورها ۲۰ نانو متری خواهند بود، اما این کاهش در اندازه تراشه بیش از حد گران تمام خواهد شد. برای مقایه لازم به ذکر است که تا تابستان ۲۰۰۹، سامسونگ و اینتل بر روی ساخت تراشه های ۲۲ نانومتری سرمایه گذاری کرده بودند.

کارخانجاتی که این تراشه ها را تولید می کنند، بیلیون ها دلار هزینه می کنند. کارخانه فاب دو گلوبال فاندرز، در سال ۲۰۱۲ در نیویورک شروع به تولید کرده است و ۴٫۲ بیلیون دلار هزینه خواهد کرد. کارخانه های کمی این میزان منابع در دست دارند و اینتل اعلام کرده است که شرکت باید ۹ بیلیون دلار سالانه داشته باشد تا بتوان به رقابت در لبه فناوری تراشه بپردازد.

تحلیلگر مذکور معتقد است که شرکت ها قبل از سرمایه گذاری بیشتر برای فناوری های جدید، بسیار گران، طراحی های تراشه کوچک، به تولید تراشه های کنونی روی خواهند آورد. بنابراین، در حالی که ممکن است پایان قانون مور، نرخ آنچه به ترانزیستورها اضافه می کنیم را محدود کند، ولی زیاد ضروری نیست و ممکن است دیگر نوآوری ها از ایجاد کامپیوتر های سریع ترو پیشرفته تر جلوگیری کنند.

۲- ربات ها دوستان ما خواهند بود.

تعداد فزاینده ای از دانشمندان نگران این هستند که اقداماتی که انجام داده ایم و اختراعاتی که تاکنون به وجود آورده ایم، روزی بر علیه خود ما استفاده شوند و ربات ها و دنیای دیجیتال ما را تسخیر کنند.

یکی از نگرانی های اصلی اتوماسیون یا خودکارسازی می باشد. هواپیماهای بدون سرنشین نظامی در نهایت اجازه خواهند داشت که خودشان تصمیم بگیرند کجا را مورد حمله قرار دهند. اگر یک انسان بر این هواپیماها نظارت داشته باشد، آیا هنوز هم قادر خواهد بود که بر تصمیمات و خواسته های هواپیما را نادیده بگیرد؟ رد کند یا بپذیرد؟ آیا اجازه خواهیم داشت اتومبیل های خود راننده را برانیم؟ برخی اتومبیل ها قبلا امکان این را فراهم کرده اند که خودشان به صورت خودکار پارک کنند یا از اینکه راننده به لاین دیگری برود جلوگیری کند.

مساله دیگر، نقش ربات ها در اشتغال و اشغال نقش هایی است که اساسا نباید اختیارات این چنینی داشته باشند. در حال حاضر، نمونه های اولیه ای از ربات های پزشکی طراحی شده است که به بیماران کمک می کنند که نشانه های بیماری خود را دریابند و مشاوره دریافت نمایند،همچنین برخی ربات ها این امکان را دارند که شبیه سازی احساسات را انجام دهند. این نقش ها، نقش هایی است که اساسا یک پزشک انسان انجام می دهد. مایکروسافت یم منشی مبتنی بر ویدیو در یکی از ساختمای خود دارد. یک کلاس جدید از ربات های سرویس دهنده می توانند به پریز برق متصل شوند و وظایف کوچکی انجام دهند.

ما همچنین خیلی از وظایف حساس و مسئولیت های مهم را به دست بازیگرانی غیر انسانی سپرده ایم که ممکن است به تدریج خود را در موقعیتی قرار دهیم که انگار به ماشین ها وابسته شده باشیم. در کنفرانسی در حوزه علوم کامپیوتر در سال ۲۰۰۹، سازنندگان ربات ها و دیگر پژوهشگران ابراز نگرانی کردند که چگونه مجرمان می توانند با استفاده از فناوری های نسل بعد مانند هوش مصنوعی برا هک اطلاعات یا جعل مدارک مردم از آن ها استفاده کنند. در پایان این کنفرانس جمع بندی شد که حتی اگر مشخص نیست که پیشرفت های فناوری تا کجا پیش خواهد رفت، باید استانداردهایی برای صنعت طراحی کرد.

۱-ما می توانیم تغییرات آب و هوایی را متوقف کنیم.

آیا گرم شدن کره زمین اجتناب ناپذیر است؟ بسیاری از دانشمندان در مورد آن اجماع نظر دارند که این اتفاق می افتد، ولی حداقل تا حدی می توان امیدوار بود که ممکن است بتوان جلوی آن را گرفت و عواقب و حوادث بعدی آن را متوقف کرد. بسیاری از متخصصان هواشناسی می گویند که بشریت نقطه بی بازگشت را طی کرده است. هییت تغییرات آب و هوای سازمان ملل، که گروهی از دو هزار متخصص است در سال ۲۰۰۷ با یکدیگر ملاقات داشتند. در این جلسه صریحا هشدار دادند که پس از اولین اعلامشان در سال ۲۰۰۱، درجه حرارت جهانی در حال افزایش است.

حتی در حال حاضر، ما شاهد تغییرات آب و هوایی باعث ذوب شدن شدن یخچال ها، افزایش سطح آب دریا شده است و طوفان های جنوب آسیا را تشدید می کند. این تاثیرات بر روی صدها میلیون نفر در کشورهای در حال توسعه اثر شدید خواهند داشت. جزیره مرجانی تووالو در حال حاضر با جزر و مد بالا افراد را به غرق شدن تهدید می کند.

از امروز حتی اگر هیچ گاز گلخانه ای تولید نکنیم، باز هم در اواسط قرن کره زمین یک درجه فارنهایت گرم خواهد شد، چون دی اکسید موجود در اتمسفر، برای نیم قرن یا حتی بیشتر وجود خواهد داشت و افزایش بالقوه فاجعه بار ۳ تا ۶ درجه فارنهایت تا پایان قرن ممکن است.

برخی کشورها در تلاش هستند که در این خصوص کاری انجام دهند، از جمله نروژ، که دی اکسید کربن را به چاه های نفت در زیر زمین پمپ می کند.

اما سوال اساسی که باقی ماند، این است که آیا می توان میزان گرم شدن کره خاکی را بررسی کرد تا از سناریوهای مصیبت بار جلوگیری کرد؟! تشویق مردم به اقدامات زیست محیطی مهم است، اما همکاری های بین المللی نیز نقش مهمی دارند و از اولویت بالایی برخوردارند، ولی تاکنون روند کندی داشته است، به ویژه بین هند و چین و ایالات متحده. همچنین کارشناسان می گویند که نیاز به برنامه ریزی هایی است که بتوان بلایای مرتبط با گرم شدن کرده زمین را پاسخ داد. اقداماتی که باید برای آن برنامه ریزی کرد به عنوان مثال کمک به مناطق ساحلی، ایجاد واحد اطفا سریع آتش سوزی، آماده شدن برای موج گرما هستند.