کاهش خطر پس زدن عضو ایمپلنتی با روشی جدید
در سال های اخیر و با گسترش روز افزون تکنولوژی در حوزه پزشکی استفاده از ایمپلنت ها جایگاه خاصی یافته است. اما یکی از مشکلاتی که پزشکان و بیماران در این زمینه با آن مواجه هستند، عدم پذیرش عضو اپمپلنتی و پس زدن آن توسط بدن است. به همبن دلیل اخیراً دانشمندان راهی یافته اند که با استفاده از عناصر فلزی زائد که در خون انسان ها جریان دارد، خطر پس زدن عضو ایمپلنتی توسط بدن بیمار را به صفر می رساند.
به همبن دلیل اخیراً دانشمندان راهی یافته اند که با استفاده از عناصر فلزی زائد که در خون انسان ها جریان دارد، خطر پس زدن عضو ایمپلنتی توسط بدن بیمار را به صفر می رساند.
به گزارش کلیک ، بیمارانی که در آینده تحت جراحی های ایمپلنت قرار می گیرند، دیگر با مشکل پس زدن عضو توسط بدن مواجه نخواهند شد. بر اساس اخبار منتشر شده، پژوهشگران دانشگاه کلورادو سطحی از جنس تیتانیوم که از مواد زائد فلزی که در خون جریان دارد تشکیل شده است را به گونه ای در بدن بیمار تعبیه کرده اند که بدن بیمار به هیچ وجه قادر به تشخیص این موضوع که این عضو متعلق به بدن نیست، نخواهد بود. این تیم تحقیقاتی یک لایه شیمیایی تولید کرده است که بین عضو و سطح فلزی قرار می گیرد و باعث می شود که هر گونه تماس بین عضو بدن و فلز تعبیه شده در آن قطع شود. برای جدا سازی مواد زائد خون از لوله های نانو فلوئور داری استفاده شده است. این روش برای جدا سازی بخش های زائد خون بسیار موثر و مفید بوده است.
هر چند به عقیده کارشناسان هنوز مطالعات بیشتری باید در این زمینه انجام شود تا بتوان از این یافته در دنیای واقعی استفاده شود. اگر تمام مطالعات و کارهایی که در آینده قرار است بر روی این پروژه انجام شود مسیر صحیح خود را طی کند به جرات می توان گفت نه تنها انجام جراحی های ایمپلنت ایمن تر خواهد شد بلکه سطح کیفیت زندگی افراد نیز بالاتر خواهد رفت.
افرادی که دریافت کننده ایمپلنت ها هستند باید غلظت خون کمی داشته باشند تا جلو لخته شدن خون در بدن آن ها گرفته شود. اما استفاده از این سطح تیتانیومی حتی برای افرادی که غلت خون بالایی دارند، بدون وجود خطر لخته شدن خون به راحتی استفاده کرد. از طرفی بیمار به هیچ عنوان دغدغه از دست دادن ایمپلنت را نخواهد داشت و نیازی به استفاده از داروهایی که دارای عوارض جانبی بالایی هستند نیز وجود ندارد. از طرفی چون پیش از این از فلز تیتانیوم برای ساخت ایمپلنت ها استفاده شده است بنابراین نیازی به تغییر در تکنولوژی ساخت ایمپلنت وجود نخواهد داشت.