آیا ماشین وارپ می تواند سریعتر از سرعت نور حرکت کند؟

نیاز به انرژی منفی برخی از مشکلات نسبیت عام برای سفر سریع‌ تر از نور را حل می‌ کند، زیرا اجازه می‌ دهد تا فضا سریع‌ تر از سرعت نور منقبض و منبسط شود، در حالی که همه چیز را در محدوده‌ های سرعت جهانی نگه می‌ دارد.

طبق این تحقیقات "ماشین‌ وارپ" از لحاظ علمی درست است. محققان تأیید می‌ کنند که هنوز دقیقاً مطمئن نیستند که چگونه باید تکنولوژی توصیف شده در مقاله‌ شان را در کنار هم قرار دهند، اما حداقل بیشتر اعداد و ارقام فعلاً جمع زده شده‌ اند. آنها مطمئن‌ اند که در آینده ، ساخت "ماشین وارپ" به واقعیت تبدیل خواهد شد.

نظریه نسبیت خاص آلبرت انیشتین می گوید که هیچ جسمی نمی تواند سریعتر از سرعت نور در خلاء حرکت کند که 299792 کیلومتر بر ثانیه است. این محدودیت سرعت باعث می‌شود که انسان‌ها هرگز نتوانند فضاپیما را برای کاوش فراتر از منطقه محلی ما در کهکشان راه شیری بفرستند.

با این حال، تحقیقات جدید اریک لنتز در دانشگاه گوتینگن راهی فراتر از این حد را پیشنهاد می کند. نکته مهم این است که طرح او به مقادیر زیادی انرژی نیاز دارد و ممکن است نتواند یک فضاپیما را به حرکت درآورد.

لنتز پیشنهاد می‌کند که منابع انرژی متعارف می‌توانند ساختار فضا-زمان را به شکل یک سالیتون - یک موج منفرد قوی - مرتب کنند. این سالیتون مانند یک "حباب تار" عمل می کند، فضای جلوی خود را منقبض می کند و فضای پشت را گسترش می دهد. بر خلاف اجسام در فضا-زمان، خود فضا-زمان می تواند با هر سرعتی خم شود، منبسط یا منحرف شود. بنابراین، فضاپیمایی که در یک حباب فوق سریع قرار دارد می‌تواند سریع‌تر از نور در فضای عادی به مقصد برسد، بدون اینکه قوانین فیزیکی، حتی محدودیت سرعت کیهانی انیشتین را زیر پا بگذارد.

انرژی منفی
ایده ایجاد حباب‌های تار جدید نیست، اولین بار در سال 1994 توسط فیزیکدان مکزیکی میگل آلکوبیر مطرح شد که در ادای احترام به مجموعه علمی تخیلی پیشتازان فضا، آنها را "درایوهای تار" نامید. با این حال، تا قبل از تحقیقات لنتز تصور می شد که تنها راه برای تولید یک پیشران تار، تولید مقادیر زیادی انرژی منفی است - شاید با استفاده از نوعی ماده عجیب و غریب کشف نشده یا با دستکاری انرژی تاریک. برای حل این مشکل، لنتز ساختار هندسی ناشناخته ای از فضا-زمان ساخت تا خانواده جدیدی از راه حل های معادلات نسبیت عام انیشتین به نام سالیتون های انرژی مثبت را بدست آورد.

اگرچه به نظر می‌رسد که سالیتون‌های لنتز با نظریه نسبیت عام اینشتین مطابقت دارند و نیاز به ایجاد انرژی منفی را از بین می‌برند، آژانس‌های فضایی به این زودی‌ها، حتی هرگز، درایوهای چرخشی را نخواهند ساخت. بخشی از دلیل این است که درایو چرخشی انرژی مثبت لنتز به مقدار زیادی انرژی نیاز دارد. به گفته لنتز، یک فضاپیما با شعاع 100 متر به انرژی معادل «صدها برابر جرم سیاره مشتری» نیاز دارد. او می افزاید که برای عملی بودن، این نیاز باید حدود 30 مرتبه از بزرگی کاهش یابد تا با خروجی یک راکتور شکافت هسته ای مدرن برابری کند. لنتز در حال حاضر در حال بررسی طرح‌های صرفه‌جویی انرژی موجود است تا ببیند آیا می‌توان انرژی مورد نیاز را به سطح عملی کاهش داد یا خیر.