پیشنهاد استفاده از خورشید به عنوان ذره بین کیهانی

به گزارش کلیک ، با توجه به نظریه انیشتین در مورد نسبیت اجرام بزرگ حول خود در فضا انحنا ایجاد می کنند و مانند نور سبب ایجاد راهی در فضا برای حرکت اجرام و خمیده شدن می شوند. تحت شرایط صحیح نور می تواند به اندازه کافی خمیده شود و فضای پشت آن بزرگ به نظر می رسد. این عمل به عنوان همگرایی گرانشی شناخته شده و ستاره شناسان سال ها از این اثر برای کمک به تقویت قدرت دید تلسکوپ استفاده کرده اند. سیاره کپلر b452 با این روش کشف شد و صدها میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.

با این وجود برخی چالش های تکنیکی در این روش وجود دارد. همانطور که گروه JPL طی ارایه ای به ناسا توضیح دادند، ابزارهای دیداری باید ۵۵۰ واحد نجومی (AU) از خورشید فاصله داشته باشد تا بتوان به درستی با استفاده از آنها فکوس کرد. یک AU فاصله بین خورشید و زمین است، بنابراین AU550 دقیقا ما بین فضای بین ستاره ای قرار می گیرد. ویجر ۱ فقط AU137 از زمین فاصله دارد و ۴۰ سال طول می کشد تا سفینه فضایی به آنجا برسد.

موضوع چرخش زمین هم در اینجا اهمیت دارد. براساس موقعیت سیاره نسبت به خورشید و ابزارهای دیداری پنجره دید برای مشاهده ستارگان خاص و یا بخش هایی از آسمان بسیار محدود شده است.

با وجود مشکلات فنی نتیجه نهایی استفاده از این سیستم می تواند بسیار موثر واقع شود. اخیرا تفکیک سیاره از ستاره میزبانش در تصاویر گرفته شده کار دشواری است.مانند تصویر Trappist-1 که در این هفته منتشر شد و حاصل آن لکه ای بی نظم از پیکسل ها بود. اما با وجود خورشید به عنوان یک همگرایی گرانشی، تلسکوپ ها که به تکنولوژی استارشید مجهز شده اند می توانند سیاره ها را خودشان ببینند.

علاوه بر آن بزرگنمایی بهتری نسبت به قبل وجود خواهد داشت.به جای یک عکس با چندین پیکسل می توان عکس هایی با ۱۰۰۰*۱۰۰۰ پیکسل را از فاصله ۱۰۰ سال نوری دورتر ثبت کرد. (که می توان ۱۰ کیلومتر مربع از سطح سیاره را مشاهده کرد ). تلسکوپ هابل نمی تواند با مشاهده مریخ این کار را انجام دهد. تاثیر بزرگنمایی همچنین می تواند به شدت توانایی تحلیل ساختار شیمیایی اتمسفرهای سیاره ای دورتر را به وسیله طیف سنجی افزایش دهد. از آنجایی که چالش ها برای استفاده از چنین سیستم هایی دلهره آور است، دانشمندان برای انجام چنین کارهایی پاداش می دهند.